Πηγή: Του Μάρκου Δεληγιάννη – “Δρόμος της Αριστεράς”
Ένας ακόμη ξεριζωμένος μετανάστης, πνιγμένος. Αλιεύθηκε, κοντά στις ακτές της Μυτιλήνης . Είπαν πως ήταν Αφγανός. Μόνο που το πτώμα του, επίμονα ζητούσε έναν τάφο, τουλάχιστον εκεί, η αποσύνθεση και τα σκουλήκια, ήσυχα τις σάρκες τις νεανικές να εξαφανίσουν.
Φτωχέ δεκαεννιάχρονε Αφγανέ, δεν θ’ ατενίσεις ποτέ πια του ήλιου το σήκωμα, έχοντας πλάι σου τη σύντροφο σου. Τα όνειρα τέλειωσαν για σένα. Είσαι νεκρός, για πάντα νεκρός! Σου άρπαξαν τη ζωή και τώρα ανάλγητοι γραφιάδες σου αρνιόνται ένα μέτρο γης! Έναν τάφο! Πορεύτηκες μόνος, ολομόναχος. Δίχως σπίτι, όνομα, δουλειά, γυναίκα, πόλη, για να βρεις μια γωνιά στην πολιτισμένη Ευρώπη, να μπορείς λεύτερα το χρώμα του ουρανού να κοιτάζεις και των άστρων την πορεία στο χάρτη της καρδιάς σου να καταγράφεις. Όχι, δεν στο επέτρεψαν!
Ποιοι; Οι πειρατές, αυτοί που χωρίς ενδοιασμό κανένα, αιμάτινο ρεσάλτο, οργάνωσαν στη μακρινή πατρίδα σου! Νόμιζες, φτωχέ, πως κάποιος θ’ αφουγκραζόταν της ψυχής σου το βόγγο, και θ’ άνοιγε, τις καστρόπορτες, στα δώματα πολιτισμού κι εσύ να κατοικήσεις.
Όχι, αυτοί, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οι θεματοφύλακες, αυτοί σου άρπαξαν τη ζωή σου, έτσι απλά, όπως σηκώνει κανείς το χέρι ένα κουνούπι να ζουλήξει. Κι εσύ, φίλε μου, πάλι απών είσαι.
Χωμένος στου Μουντιάλ τις δήθεν συγκινήσεις, δεν άκουσες, έτσι ισχυρίζεσαι, των ναυαγών τις κραυγές σαν κονταροχτυπιόντουσαν με της αδιαφορίας την πανοπλία. Φίλε μου, και τα δικά μας τα παιδιά, τώρα δα, ξεσπι-τώνονται. Φρέσκο κρέας, προσφορά στις ορέξεις της αδηφάγας αγοράς.
Νομίζεις πως η διεθνής των τοκογλύφων -έδρα της οι Βρυξέλλες- εσένα θα εξαιρέσει, εσένα θα σεβαστεί! Πλανάσαι! Αρπάζουν τις ζωές μας! Νιώσε το βαθιά μέσα στο είναι σου.
Προχθές, όταν εσύ πανηγύριζες της Εθνικής το θρίαμβο, ένας συμπατριώτης μας, εβδομήντα ένα χρονών, από την Καλαμάτα, έβαζε τέρμα στη ζωή του. Η απόγνωση τον καθοδηγούσε. Η Τράπεζα Πειραιώς άρπαξε την ασήμαντη κατάθεσή του, των 3.500 ευρώ, για δυο καθυστερημένες δόσεις ενός δανείου.
Λιγοστεύει ο αέρας, ω αφελή ιθαγενή, η κλεψύδρα τελειώνει Κοίταξε ολόγυρά σου, τώρα, που ο παλιάτσος φώναξε απ’ τη σκηνή: La comedia e finita, σε έζωσε η θλιβερή στρατιά των αυτόχειρων, καθώς εκτελεί τη θλιβερή, παράτα. Πιο πίσω ακολουθεί, σιωπηλός, των ανέργων ο αμέτρητος στρατός. Κάποιοι δάσκαλοι, μαυροντυμένοι, θρηνούν για τον επερχόμενο θάνατο του δημόσιου σχολείου.
Η περίθαλψη, παραδομένη στα χέρια εμπόρων του θανάτου, επιδεικνύει την αλαζονεία των εργολάβων και η ασφάλιση περιμένει εναγώνια, την καταδίκη της σε θάνατο ν’ ακούσει. Νόμισες πως έτσι θα σ’ άφηναν ν’ απολαμβάνεις όσα μ’ αιμάτινους αγώνες οι Αριστεροί κατέκτησαν;
Όχι, το σπέρμα σου γεννάει σκλάβους! Αυτοί δεν χρειάζονται σχολεία. Ας μεταναστεύσουν. Τούτη η χώρα ανήκει στους εργολάβους, στους λαθρέμπορους ψυχών. Και η παρέλαση δεν έχει τελειωμό.
Η ΔΕΗ ξεπουλιέται. Το ρεύμα από κοινωνικό αγαθό, μετατρέπεται σε εμπόρευμα πανάκριβο. Σου είχαν πει πως η ιδιωτικοποίηση θα φέρει την πτώση των τιμών. Μύθος! Κοίταξε τους λογαριασμούς σου και θα καταλάβεις. Κι ύστερα ο άνεργος, ο δημόσιος ή ο ιδιωτικός σκλάβος, πως θα πληρώνουν τα τιμολόγια τα υπερτιμημένα;
Σου μιλάνε για ανάπτυξη, αλλά, χωρίς δημόσια ενέργεια πώς η οικονομία της χώρας θ’ ανασυγκροτηθεί; Και ποιος την ενεργειακή ασφάλεια του τόπου θα εγγυηθεί; Πάλι ψέματα σου είπανε. Κι εσύ, υπάκουε ιθαγενή, παραδόθηκες αμαχητί στις κοινοτοπίες των καλοφαγωμένων αστέρων της τηλεόρασης.
Και η βιομηχανία του ψέματος συνεχίζεται. Λένε για εκσυγχρονισμό του σωφρονιστικού συστήματος κι εννοούν την επιστροφή στο Μεσαίωνα. Ετοιμάζουν φυλακές υψίστης ασφαλείας, δήθεν, για να σε προφυλάξουν απ’ τους εγκληματίες. Μύθος κι αυτός. Οι αποδράσεις είναι σπάνιες απ’ τις φυλακές. Όμως, τώρα η δικτατορία των πολυεθνικών προστάζει: Επαναφορά της θανατικής καταδίκης! Ο κρατούμενος τσιμεντάρεται. Ο θάνατος αργός και βασανιστικός.
Ποιοι θα ‘ναι οι ένοικοι αυτών των τάφων; Μα ο υπουργός θ’ αποφασίζει. Όποιοι ενοχλούν του συστήματος την μακροβιότητα είναι ύποπτοι. Και το ποιο νόστιμο είναι -συζητιέται ευρέως- κάποια απ’ αυτά τα ιδρύματα θα παραδοθούν σ’ «έντιμους» εργολάβους. Έτσι, οι κύριοι αυτοί να εξασφαλίζουν κόστος παραγωγής για τα προϊόντα τους, σχεδόν, μηδενικό. Οι κατάδικοι δεν έχουν δικαιώματα. Δουλεύουν σιωπηλώς και τους παρέχεται μεγαλοψύχως ένα πιάτο φαΐ, αλλιώς…
Έτσι ονειρεύτηκες τη ζωή σου, φτωχέ μου φίλε; Θλιβερός επαίτης ενός κόκαλου γλυμμένου; Καιρός των ανατροπών, καιρός των αποφάσεων. Ο χρόνος λιγοστεύει. Η Αριστερά έτοιμη, στο μετερίζι της, σε περιμένει.
8 Ιουλίου, 2014 02:39
VIVA LA LIBERTA! Οι μήτρες μας γέννησαν ελεύθερους ανθρώπους έτοιμους ν’ αγωνιστούν και να κατακτήσουν όσα δεν προκάμαμε! Το ελεύθερο σπέρμα τους θα γεννήσει κι άλλους τέτοιους, έτοιμους ν’ ακλουθήσουν το μητρικό τους πρόσταγμα: Αφγανέ, Σομαλέ, Πακιστανέ, Σύριε, Ιρλανδέ, Πορτογάλε, Ισπανέ, Έλληνα, απανταχού της γης μοιραίε σύντροφε, “όποιος ελεύθερα συλλογάται συλλογάται καλά” «όπου βασιλεύει η ελευθερία όλοι οι μόχθοι καταπραϋνονται», «η χαρά δεν συνοδεύεται εδώ από τον όλο άγχος φόβο, διότι ο καθένας αγαπά τη ζωή κι ωστόσο δεν μισεί το Χάρο. Εδώ, στην ελεύθερη ζωή, επικρατεί ο λογισμός οδηγημένος από τη φύση».
19χρονε Αφγανέ, το αίμα σου σου δε χάθηκε άδικα, αφού διπλό παράδειγμα απαράμμιλλο για τους επόμενους γίνεται η ΑΔΙΚΗ θυσία σου: και τα αναρίθμητα δεινά της τυραννίας προσπάθησες ν’ αποφύγεις, και το θάνατο μπροστά στην ελευθερία σου, περιφρόνησες.
“Ἀνδρῶν γὰρ ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος, καὶ οὐ στηλῶν μόνον ἐν τῇ οἰκεία σημαίνει ἐπιγραφή, ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ μὴ προσηκούσῃ ἄγραφος μνήμη παρ’ ἑκάστω τῆς γνώμης μᾶλλον ἢ τοῦ ἔργου ἐνδιαιτᾶται.
(Διότι τάφος των επιφανών ανδρών είναι κάθε τόπος, και δε σώζεται το όνομά τους μόνο σε επιγραφές στην πατρίδα τους, αλλά διατηρείται η ανάμνησή τους και στις ξένες χώρες, πιο πολύ στη μνήμη και στις καρδιές των ανθρώπων παρά στα γραπτά μνημεία και στους τάφους.)”
Ο χρόνος, κατά τη γνώμη μου, είναι μπροστά. Οι νέοι είναι μπροστά. Η Αριστερά δεν πρέπει να περιμένει, στο μετερίζι της. Πρέπει να βγει μπροστά και να οδηγήσει το ΛΑΟ.
“Οταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του, και το πλέον απαραίτητο από όλα τα χρέη του (…)”.
Τα παραπάνω λόγια δεν είναι μόνο ένα απόσπασμα από τη “Χάρτα των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του Ρήγα Φεραίου. Είναι απόφαση σκλάβου κόντρα στη σκλαβιά, στάση εξύψωσης του ανθρώπου, παρακαταθήκη της ίδιας της ιστορίας σε όλους εμάς, τους επόμενους.