Ριζοσπαστική Παρέμβαση Δικαστικών Επιμελητών

του Γιάννη Χαλκιαδάκη

Προκαταβολικά ζητώ από όσους με διαβάσετε, να με συγχωρήσετε, για το μέγεθος τούτου του κειμένου. Αλλά… στην προσπάθειά μου να βρω “βαρβάρους“, έφτασα “ως τα σύνορα γράφοντας”. Όχι στα σύνορα των διαπιστώσεων, του εκπληκτικού ποιήματος του Καβάφη που αναφέρεται σε κείμενο “οχτρού” μας.

Αλλά στα σύνορα, του δικού μου κόσμου. Εκεί που ακόμη υπάρχουν ιδεολόγοι, αξίες, αγωνιστές, αντιθέσεις, διάλογος, διαφωνίες, ποιητές, ανιδιοτέλεια, συμφωνίες, ανταρσίες, θέσεις και προτάσεις. Στο κόσμο της αριστεράς, της αναζήτησης, εκεί που οι άνθρωποι κάθε μέρα δίνουν εξετάσεις με τον εαυτό τους.

Γράφοντας ένα “γράμμα” στους δικούς μας ανθρώπους γιατί εμείς…απευθυνόμαστε σε διαφορετικούς “ανθρώπους”. Οι απόψεις, η γνώμη μας έχουν άλλους αποδέκτες. Το δικό μας ακροατήριο, είναι ιδεολογικά πιο συγκροτημένο,  πιο συνειδητοποιημένο, αγωνιστικά πιο “επαναστατικό”!

Δεν περιμέναμε φυσικά να μας επιβραβεύσουν για την συνδικαλιστική και την πολιτική δράση μας, εκείνοι που έφτασαν τον κλάδο στο σημερινό του έσχατο σκαλοπάτι. Εκείνοι των οποίων η συνδικαλιστική δράση, όλο το προηγούμενο διάστημα 20-25 χρόνων, περιοριζόταν σε κοινωνικές επαφές  με υπουργούς, συμβούλους υπουργών και Γενικούς Γραμματείς. Σε ευγενικά τάχα μου  διεκδικητικά υπομνήματα αλλά και διαπροσωπικές σχέσεις με ηγετικά στελέχη τραπεζικών ιδρυμάτων, με αρκετή ιδιοτέλεια. Εκείνοι που διαρκώς στήριζαν και στηρίζονταν στην όποια κυβερνητική εξουσία, δήθεν για να εισπράττει και ο κλάδος το κάτι τις του.  Εκείνοι που ποτέ δεν αγωνίστηκαν σε πραγματικούς χρόνους και αληθινούς αγώνες.

Μας χωρίζει  ιδεολογική άβυσσος. Γι αυτό και δεν θα μπορέσουν ποτέ τους να καταλάβουν την διαλεκτική  σχέση  που υπάρχει σε μια κλαδική αποχή και σε ένα πολιτικό διακύβευμα.

Πριν λίγες μέρες, στις 29 Δεκέμβρη, στο Σύνταγμα και έξω από την Βουλή, έγινε διαδήλωση με τον Λαό της Αθήνας, “για να μη βρεθούν αργυρώνητοι βουλευτές” να ψηφίσουν τον κ. Δήμα για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Από τον μικρότερο μέχρι τον μεγαλύτερο αγώνα που γίνονταν αυτό το διάστημα, όλα είχαν το ίδιο πολιτικό δια ταύτα: “Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πέσει“.

Το συντεχνιακό απολίτικο δόγμα, εκείνων που μας  κριτικάρουν ειρωνικά και πικρόχολα, κάθε άλλο παρά απολιτίκ είναι. Είναι βαθιά πολιτικό και συνάμα έντονα συντηρητικό. Οι απόψεις τους από γκρίζες μέχρι μαύρες. “Εμείς…οι δικαστικοί επιμελητές” λένε, “είναι επικίνδυνο να συνδέουμε την όποια συνδικαλιστική συντεχνιακή διεκδίκηση μας με την πολιτική” .

Δηλαδή για αυτούς, η μη πληρωμή των οφειλών του δημοσίου στους συναδέλφους. Η άρνηση του δημοσίου για συμψηφισμό (οφειλομένων – οφειλών) δεν είναι πολιτική; Το περιβόητο πρωτόγεννες πλεόνασμα της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, δεν προέρχεται κι από τις δικές μας τσέπες; Δεν είναι πολιτική; Οι τροποποιήσεις του Κ.Πολ.Δ. δεν είναι πολιτική απόφαση της κυβέρνησης, υπέρ των τραπεζών και κατά του Λαού;

Οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές όλων των επαγγελματικών χώρων, φυσικά και του δικού μας, βρίσκονταν ανέκαθεν σε διατεταγμένη υπηρεσία. Πάντα ίδιος ο στόχος τους. Να εμποδιστούν παντοιοτρόπως, οι εξεγερτικές διαθέσεις της βάσης.

Δεν περιμέναμε όμως να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τι εννοούσαμε όταν λέγαμε: “να μην βγει πρόεδρος και να ρίξουμε την κυβέρνηση”. Ας τους το κάνουμε λοιπόν πενταράκια… εννοούσαμε την ενημέρωση της κοινωνίας μέσα από τον αγώνα του κλάδου, για τις επερχόμενες αλλαγές σε βάρος της. Για την αφύπνιση και την αντίδρασή της. Για την κοινωνική συμπαράσταση στον δικό μας αγώνα. Για να πέσει η αντιλαϊκή κυβέρνηση από τα κάτω κι από ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Η λαϊκή αγανάκτηση είναι σωρευτική. Η δική μας “μικρή” πίεση … το βλέπουν ή όχι, έβαλε και τη δική της σφραγίδα στις εξελίξεις.

Φυσικά οι πρόωρες εκλογές δεν οφείλονται στην καθοριστική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα (μέσα και οι δικαστικοί επιμελητές) που με τις δυναμικές μορφές πάλης ανάγκασε το υπηρετικό πολιτικό προσωπικό των καπιταλιστών, να εγκαταλείψει την εξουσία και να επιδιώξει την στήριξη  του πολιτικού συστήματος μέσα από τις κάλπες.  Απλώς δεν βγήκαν οι πολιτικοί σχεδιασμοί της συγκυβέρνησης και φτάσαμε στην σημερινή κατάληξη.

Εμείς εξάλλου, δεν καλλιεργούμε εκλογικές αυταπάτες, δεν είμαστε αιχμάλωτοι του κοινοβουλευτικού κρετινισμού και δεν  προχωράμε σε «αναθέσεις», δεν δεχόμαστε άλλοι να καθορίζουν την ζωή μας, χωρίς εμάς και τις περισσότερες φορές εναντίον μας.

Στα συντηρητικά τους άρθρα, πρωτίστως λένε: “…είμαστε δημόσιοι λειτουργοί, που πρέπει να γίνουμε απαραίτητοι λακέδες, της κάθε λογής ισχυρής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας για να επιβιώσουμε. “Εμείς…οι δικαστικοί επιμελητές” επιμένουν “δεν έχει κανένα νόημα να αγωνιζόμαστε, αρκεί ο σωστός διαπλεκόμενος με την κυβερνητική εξουσία “κλαδικός ηγέτης”, την κατάλληλη στιγμή.  Τι κέρδισαν άλλοι κλάδοι που είχαν τεντωμένη αγωνιστικά την γροθιά τους; ρωτούν! Μόνοι τους απαντούν: “Την έστρεψαν στο πρόσωπό τους με ανοιχτά δάχτυλα”.

Δεν απευθυνόμαστε λοιπόν στους “συντηρητικούς συνδικαλίζοντες του καναπέ”. Αυτοί, έχουν το μυαλό τους αποκλειστικά στην τσέπη τους και ενίοτε στην παραταξιακή τους ιδιοτέλεια. Και φυσικά καμιά  συμμετοχή στα κινήματα και στους κοινωνικούς αγώνες.  Δεν τους αδικούμε εμείς. Μόνοι τους ξεμπροστιάζονται. Διαβάστε τα  γραφτά τους.

Εκτός των παραπάνω, οι νεόκοποι “φίλοι” των συναδέλφων (ποιών άραγε;) κατέθεσαν μια πλήρως ανεφάρμοστη και για αυτό ακίνδυνη, για τους πραγματικούς τους φίλους, αλλά καθαρά προεκλογική WEB πρόταση (!;) για την “υλοποίηση” του άρθρου 139 Πανελλαδικά και όχι κατά Εφετείο. Η οποία τάχα, θα λύσει το πρόβλημα της μειοδοσίας.

Κάνουν δε, σαν να ανακάλυψαν την πυρίτιδα. Αλήθεια που ήταν οι προτάσεις τους εδώ και 25 χρόνια;

Πιστεύουμε ότι αν είχαν έστω και την παραμικρή ειλικρίνεια τα λεγόμενά τους, (ως προς την μειοδοσία) θα  έπρεπε να έχουν κάνει το ελάχιστο για να την περιορίσουν μέσα στα 25 χρόνια που διοικούν … Έστω ένα και μοναδικό έλεγχο (!;) σε κάποιο από τα τόσα κλαδικά ¨λαμόγια”. Όμως ούτε καν το…σκέφτηκαν. Αντίθετα …

Για να αποκαταστήσουμε  την αλήθεια, σε σχέση με μια πρόταση που πάνε να οικειοποιηθούν. Η υλοποίηση του άρθρου 139 του κώδικά μας, έχει μπει στην συζήτηση από την εποχή του  μακαρίτη Λίτσιου, με βασικό εμπόδιο στην εφαρμογή του  εκείνους που τάχα τώρα το παίζουν “υπέρμαχοί του”.

Για να έρθουμε στο σήμερα. Η υλοποίηση του 139 προτάθηκε από την ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στην ολομέλεια της Θεσσαλονίκης τον Ιούλιο του 2014, από τον σύντροφό μας Χρήστο Τόλη. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά, ότι μόνο εμείς το προτείνουμε. Ο Γενναιόπουλος,  χρόνια τώρα,υπερθεματίζει για αυτό αλλά και για το άρθρο 51.

Στα 20 χρόνια που πέρασαν, σε αντίθεση με τους “οχτρούς” μας, έχουμε καταθέσει στον κλάδο μεγάλο αριθμό προτάσεων, που η υλοποίησή τους είναι σίγουρο ότι θα έβγαζε τον κλάδο ΟΡΙΣΤΙΚΑ από το τέλμα. Με ναυαρχίδα των προτάσεων μας την ίδρυση ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ κατά Πρωτοδικείο.

Όμως σε όλες τις προτάσεις μας, είναι αυτοί οι ίδιοι που αντιστάθηκαν. Ήταν φυσικό! Οι προτάσεις μας έχουν άλλη πορεία από την δική τους. Χαράζουν διαφορετικό αζιμούθιο. Κινούνται σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Είναι διαφορετικά τα συμφέροντα που έχουμε ταχθεί να υπηρετούμε. Εμείς δεν είμαστε με όλους τους δικαστικούς επιμελητές (όπως ισχυρίζονται εκείνοι).  Και με τους μεγάλους  και με τους μικρούς. Και με τους οικονομημένους και με τους μπατίρηδες.  Δεν είμαστε και με τους υπαλληλοποιημένους και με τους εργοδότες τους.

Έρχονται λοιπόν τώρα οι ίδιοι άνθρωποι, που σχεδόν μας έχουν διαλύσει την δουλειά και τη ζωή, να προσπαθήσουν για μια ακόμη φορά να αντιστρέψουν την πραγματικότητα. Να πείσουν τους αδαείς (γιατί μόνο σε εκείνους που δεν τους γνωρίζουν, μπορούν να απευθύνονται – κυρίως στους νεοδιορισμένους) πως έχουν τις λύσεις των προβλημάτων μας.

Ας ρίξετε μια ματιά ξανά στην δική μας πρόταση:

Αν δεν έχουμε καταργηθεί ως επάγγελμα, στην 25 ετία της παντοκρατορίας τους, το οφείλουμε αποκλειστικά στην καλή “Θεά τύχη”! Ίσως και  στο “Ευρωπαϊκό κεκτημένο” των τελευταίων χρόνων, το οποίο  σε λίγο θα είναι παρελθόν. (Δείτε τι γίνεται στην Γαλλία). Όπως από τύχη…την  γλυτώσαμε  πάλι, (για τον Κ.Πολ.Δ λέμε)  αφού δεν εκλέχτηκε  πρόεδρος Δημοκρατίας, και  η κυβέρνηση σχόλασε.

Η κλίκα των “υπευθύνων δικαστικών λειτουργών της γραβάτας” που ηγεμονεύει στην ΟΔΕΕ σχεδόν 20 χρόνια, ξεπούλησε πρόσφατα τον ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ μας αγώνα. Αν λοιπόν η “Θεά τύχη” δεν μας είχε επισκεφτεί για μια ακόμη φορά! Αν δεν είχαμε  τον σύλλογο της Αθήνας, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων,(όπως στάθηκε) αλλά και να προβληματίσει συναδέλφους, υπουργούς, αντιπολίτευση, η κατάληξη θα ήταν ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ.

Ευτυχώς που η διαρκής πίεση της  ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ κατάφερε, βρίσκοντας στην συγκεκριμένη συγκυρία, πρόσφορο έδαφος στο Δ.Σ. της Αθήνας, να κρατήσει ζωντανή την αγωνιστική φλόγα στον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας. Να διατηρήσει ψηλά το ηθικό και την αγωνιστικότητα των συναδέλφων. Αλλά κυρίως, να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας με την κοινωνία. Να ενημερώσει συλλογικότητες και φορείς για το έκτρωμα του Αθανασίου. (Συντονισμό Συλλογικοτήτων Αττικής – Συσπειρώσεις κατοίκων από κάθε Δήμο της Αττικής, Κίνημα δεν Πληρώνω, Πλειστηριασμοί Στοπ, Όχι στα διόδια – ελεύθεροι δρόμοι για όλους, συνδικαλιστικές παρατάξεις από δημοσιογράφους, γιατρούς, μηχανικούς, καθηγητές).

Η ΑΠΟΧΗ του συλλόγου της Αθήνας, φυσικά και ανέδειξε σε μεγάλο βαθμό τα προβλήματα του κλάδου μας στην κοινωνία. Έβαλε το λιθαράκι της στην αξιοπρέπεια του. Τα υπουργεία κατάλαβαν επιτέλους πως υπάρχουμε! (τόσα χρόνια με την “υπευθυνότητά” των ηγετών μας, τους είμαστε ανύπαρκτοι, κι από όλες τις νομικές επιτροπές απόντες). Τουλάχιστον τώρα ξεκινήσαμε μια συζήτηση. Αποδείξαμε πως μπορούμε να αγωνιστούμε με συμμετοχή. Άρχισαν να μας υπολογίζουν κάπως. Θα μπορούσαμε φυσικά και καλύτερα, αν οι “υπεύθυνοι” με την παρέα τους δεν διασπούσαν τον αγώνα μας. Επίσης αν οι άδειες δίνονταν με περισσότερη φειδώ, ίσως η πίεσή μας ήταν σοβαρότερη.

Καταλαβαίνουμε  το ζόρι που τραβάνε τα παιδιά…  Σε κάτι περισσότερο από ένα χρόνο έχουμε αρχαιρεσίες. Πρέπει κάτι να έχουν να κουβεντιάζουν. Προσπαθούν να εμφανίσουν εαυτόν, διαφορετικό από αυτό που είναι. Να δείξουν το ξεπούλημα  ως υπευθυνότητα. Μπας και επιστρέψουν στο μαντρί τους, οι μετριοπαθείς συνάδελφοι. Απευθύνονται αποκλειστικά, στους συναδέλφους του καναπέ. Σε όσους, στα χρόνια της μονοκρατορίας τους, μετασχημάτισαν από δικαστικούς επιμελητές, σε “δραχμοφονιάδες κλητήρες“. Με αυτή τους την δήθεν “υπευθυνότητα” κατάφερναν 25 χρόνια να κοροϊδεύουν…και με τους “καναπεδάτους” να διατηρούν την εξουσία τους επί του κλάδου. Όμως τώρα οι συνθήκες άλλαξαν. Οι συνάδελφοι, ακόμη και οι πιο μετριοπαθείς τους ξεπερνούν.

Δεν μπορείς εξάλλου, να κρύψεις εύκολα τις προθέσεις σου…όταν κόντρα στο συμφέρον των πολλών και προς εξυπηρέτηση των λίγων και εκλεκτών, αλλά και των τραπεζών, αποζητάς την κατάργηση του ΦΕΚ και την θεσμοθέτηση των ενιαίων αμοιβών.

Γίνεσαι Χιτλεράκος!.. όταν πιεζόμενος (;) καταργείς τις δημοκρατικές διαδικασίες (στο όργανο που ελέγχεις) για να ακυρώσεις αποφάσεις, ξεπουλώντας τον αγώνα του κλάδου, (που και εσύ, για δικούς σου λόγους ψήφισες να ξεκινήσει) και παράλληλα διαπραγματεύεσαι με το υπουργείο, καταστροφικές για τον κλάδο σου διατάξεις, προσδίδοντας νομιμότητα σε ένα προσχηματικό διάλογο, μόνο και μόνο για να γίνεις αρεστός στον υπουργό. Σε αντίθεση με το κλαδικό αίτημα της απόσυρσης.

Όταν επιπροσθέτως επιστρατεύεις…βγάζοντας από την ναφθαλίνη …τον ιδεολογικό σου υπεύθυνο (με τις γνωστές του πλέον αντιδραστικές απόψεις) μόνο και μόνο για να ακυρώσεις την συμμετοχή των συναδέλφων  στην ΑΠΟΧΗ του συλλόγου, προσπαθώντας να τους πείσεις επικαλούμενος  αποφάσεις δικαστηρίων, (και απόψεις “ογκολίθων δικαστών”) για την μη υποχρεωτικότητα της συμμετοχής τους σε αυτήν, αποσιωπώντας φυσικά την ηθική υποχρεωτικότητα … γίνεσαι απλώς κατάπτυστος!

Για την ιστορία οι δικηγόροι δεν πήγαν σε κανένα  διάλογο. Είναι ντροπή, να απαξιώνετε τον αγώνα τους, με τον τρόπο που το κάνετε. Ακόμη μεγαλύτερη όμως ντροπή και χυδαιότητα εμπεριέχει η προσπάθεια σας, να σπείρετε ζιζάνια διχόνοιας, σε ένα διακλαδικό μετωπικό όχημα που δειλά δειλά εμφανίζει ενωτικά χαρακτηριστικά στην κοινωνία (Δικηγόροι-Δικαστικοί Επιμελητές). Λέγοντας πως οι δικηγόροι διεκδικούν την κατάργηση της περίληψης πλειστηριασμού. Δεν διεκδικούν την κατάργησή της αυτοί . Το ανέφεραν στη λογική της επιβάρυνσης του πολίτη (δεν έχουν άδικο αν δούμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν κάποιοι συνάδελφοι, βγάζοντας περιλήψεις 20 και 30 φύλλων, που τους ξέρατε αλλά δεν κάνατε τίποτα).

Εσείς διεκδικείτε (υπεύθυνοι ταγοί μας)  την κατάργησή της περίληψης … ζητώντας εγγράφως από τον Υπουργό, την έκδοση  αποσπάσματος (χωρίς καν δικαιώματα) στην θέση της.

Αλίμονό μας, αν η δράση μας ως ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ περιοριστεί  στον συμπιεσμένο χώρο του δημόσιου λειτουργού. Αν αφήναμε ανεξέλεγκτες τις κυβερνήσεις να παίζουν μπιλιάρδο στις πλάτες μας. Αν δεν προσπαθούσαμε με την δική μας μικρή δυνατότητα να ενημερώσουμε, με το δικό μας μικρό μπόι να αντισταθούμε, να αντεπιτεθούμε. Τότε σαν Πολιτικο συνδικαλιστική συσπείρωση, θα αυτοακυρωνόμαστε.

Δεν θα σας ζητήσουμε συγνώμη …που σπρώξαμε  στο ελάχιστο, για να πέσει η λαομίσητη κυβέρνηση των συντρόφων σας ΣΑΜΑΡΑ –ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ.  Αλίμονο αν το κίνημα μας έχει μόνο οικονομικίστικους στόχους.  Αλλά ξέχασα… Τι σχέση έχετε εσείς με το κίνημα.

Ο κλάδος χρειάζεται πλέον μέσα από τις Γενικές του Συνελεύσεις, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, να καθορίσει την νέα στρατηγική του, τους στόχους του, τα άμεσα αιτήματά του, την τακτική του. Τον τρόπο λειτουργίας του. Μόνος του. Μακρυά από δήθεν χαρισματικούς ηγέτες. Μακρυά από “τις σκοτεινές  ιδιοτελείς παρατάξεις  του παρελθόντος” που τον θέλουν στο περιθώριο.

Η συμμετοχή των συναδέλφων στα κοινά, εμποδίζει τους λογής λογής Χιτλεράκους, να καβαλήσουν στο σβέρκο τους.

“Ε… μα είναι να γελάει κανείς….” όπως έλεγε στις αλησμόνητες ποδοσφαιρικές του μεταδόσεις  ο συχωρεμένος Φίλιππος Συρίγος… όταν ο Πρεκετές και οι παρέα του, προσπαθούν να το παίξουν ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ.

               ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ   σύντροφοι!