της Ξένης Κεσίνη
Αλήθεια είναι ότι εδώ και 20 χρόνια η ΠΡΟΣΥΔΕ (διασπασμένη πλέον σε ΠΡΟΣΥΔΕ και ΣΥΜΜΑΧΙΑ) “ελέγχει” τον κλάδο των δικαστικών επιμελητών.
Κι ενώ τα στελέχη της ΠΡΟΣΥΔΕ – ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ διακηρύσσουν ότι ο κλάδος βγήκε κερδισμένος κατά την μακροχρόνια άσκηση εξουσίας τους, η αλήθεια είναι ότι η κρίση στο λειτούργημά μας είναι τόσο βαθιά που ποτέ άλλοτε μέχρι σήμερα δεν υπήρξε τόσο ευρεία δυσαρέσκεια για τα συλλογικά μας όργανα και τη δράση τους.
Σ’ αυτό το κλαδικό περιβάλλον θα διεξαχθούν οι επερχόμενες εκλογές.
Πολλοί προβλέπουν – καλώς κατά τη γνώμη μου – ότι θα γίνουν ανατροπές.
Με αφετηρία την πάλη για την αυτοσυντήρηση του κλάδου μας (η ιστορία του διδάσκει) ότι η καθεστωτική εξουσία ΠΡΟΣΥΔΕ – ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ θα ανατραπεί – σαν φυσικό φαινόμενο. Είναι σχεδόν νομοτέλεια να αντικατασταθεί από το “νέο”. Από το “νέο”, που δεν είναι άλλο από την ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ της ελπίδας και του αγώνα για ένα ένα καλύτερο μέλλον. Ένα νέο, που μπορεί ηλικιακά να είναι ώριμο πλην όμως θα φέρει το καινούριο στην διοίκηση. Την ουσιαστική αλλαγή των συνδικαλιστικών σχέσεων. Γιατί η ελπίδα βρίσκεται στην συμμετοχή, στην βαθιά γνώση, στην προσπάθεια. Γιατί η ελπίδα είμαστε όλοι μαζί. Εμείς και εσείς!
Αν η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ αποκτήσει την πλειοψηφία στα κλαδικά όργανα,(κι από ότι φαίνεται θα την αποκτήσει) τότε, με τη συμμετοχή όλων μας θα προωθήσει τις αναγκαίες κλαδικές μεταρρυθμίσεις που θα δώσουν ανάσα στην πλειοψηφία των συναδέλφων μας.
Είναι λοιπόν, αναπόδραστη ανάγκη των ΠΡΟΣΥΔΕ – ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ να κάνουν τις απαραίτητες στρατηγικές κινήσεις στην παραταξιακή τους σκακιέρα ώστε να τους επιτραπεί να επιβιώσουν κλαδικά. Τι βέλη έχουν όμως στη φαρέτρα της;
H ΠΡΟΣΥΔΕ αποτελεί αναντίρρητα την κληρονομική κλαδική μας αριστοκρατία. Φυσικά και την διαπλοκή με τα μεγάλα κλαδικά συμφέροντα, όπως έχει αποδείξει το παρελθόν της. Για τους “συνδικαλιστικούς αριστοκράτες” είναι φυσικό να δίνουν προνόμια στο “φίλο τους”, προτιμώντας τον από άλλους όσο αξία κι αν έχουν αυτοί. Όμως η ευγένεια, η εξυπνάδα, το πολιτικό κριτήριο δεν κληρονομούνται ούτε μεταβιβάζονται. Είναι αρετές στενότατα ατομικές.
Άλλωστε η ΣΥΜΜΑΧΙΑ, το συνδικαλιστικό προϊόν του πειράματος των “…όπουλων” που την στηρίζουν, δεν είναι η καινοτομία στο συνδικαλιστικό μας στερέωμα. Παρ’ όλα αυτά, με την επιλογή ανάδειξης στην ηγεσία της του “πληβείου” Μήτση, κατάφερε στην ΠΡΟΣΥΔΕ πληγές, που είναι ακατόρθωτο να επουλώσει μέχρι τις επερχόμενες εκλογές. Παρά την στήριξη που παρείχε η ίδια στα συμφέροντα 20 χρόνια τώρα! (Σκοτώνουν βλέπετε τα άλογα όταν γεράσουν).
Εξάλλου ο Γ. Μήτσης, είναι ομογάλακτος και ομοϊδεάτης της ΠΡΟΣΥΔΕ. Δύσκολα μπορείς να διακρίνεις διαφορές μεταξύ τους. Όπως φαίνεται σήμερα, “οι …όπουλοι” προκρίνουν την διατήρηση της ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ στην ” συνδικαλιστική εξουσία” που τους αγιάζει περισσότερο. Το “Πληβείος” εδώ αφορά αποκλειστικά στην συνδικαλιστική τακτική της ομάδας του.
Αυτό εξάλλου είναι το πολιτικό – συνδικαλιστικό προϊόν, αν η επιλογή γίνεται μέσα από ατραπούς διαπλεκομένων συμφερόντων.
Όντας, λοιπόν, θεατές μεσαιωνικής φαρσοκωμωδίας, στελέχη της ΠΡΟΣΥΔΕ προτρέπουν τον επικεφαλής της ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ Γιάννη Χαλκιαδάκη “να παραδώσει τη σκυτάλη σε κάποιον νεότερο”.
Δε διευκρινίζεται όμως η προτίμησή τους: Να είναι νεότερος (ηλικιακά); Να είναι νεότερος (πολιτικά) και να κομίζει νέα συντηρητική ιδεολογία; Υποθέτω ότι εκφράζουν μύχιες επιθυμίες τους.
Εμείς δεν έχουμε φετίχ με τις καρέκλες. Εξάλλου έχουμε διακηρύξει την αντίθεσή μας στην ύπαρξη επικεφαλής στα ψηφοδέλτια των παρατάξεων. Η ένταξή μας στην ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ δεν έχει να κάνει με τους κάθε φορά “φωτισμένους” ηγέτες της, αλλά με τις θέσεις, τις απόψεις, την ιδεολογία της.
Σε κάθε περίπτωση, δική μας επιλογή είναι ο επικεφαλής μας και εμείς καθορίζουμε το ποιος θα είναι σε κάθε συγκυρία.
Σήμερα λοιπόν, για τον αγωνιστικό αριστερό συνδικαλισμό στον κλάδο και την ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ο Χαλκιαδάκης είναι η ηγετική επιλογή όλων μας. Που και να θέλει ο ίδιος, εμείς δεν θέλουμε και δεν πρέπει να μετατοπιστεί.
