Ριζοσπαστική Παρέμβαση Δικαστικών Επιμελητών

του Γιάννη Χαλκιαδάκη

“Ο κ. Χαλκιαδάκης….δεν διστάζει να ποδοπατήσει τιμή, αξίες, μπέσα, φιλία, προκειμένου να κάνει τη αισχρή του πολιτική. Δεν σέβεται τίποτα”.

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από κείμενο του κ. Καζάκη με γενικό τίτλο “Ο μασκοφόρος τιμωρός” το οποίο αναρτήθηκε πρόσφατα στην ιστοσελίδα της ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ του κ. Μήτση.

Παλιότερα ο ίδιος με αποκαλούσε “κουρδιστό πορτοκάλι και υπερασπιστή των δικαιωμάτων των Παπούα και των Εσκιμώων“, όταν …άκουσον άκουσον, τόλμησα να ζητήσω από την ολομέλεια της ΟΔΕΕ να βγάλει ψήφισμα συμπαράστασης και να δώσει οικονομική ενίσχυση για τους φυλακισμένους Κούρδους αγωνιστές στα λευκά κελιά της Τουρκίας που έκαναν για μήνες απεργία πείνας, και τους θανάτους τόσων αγωνιστών στις Τούρκικες φυλακές.

Προσπάθησε με τα γραφόμενά του τότε, να με απαξιώσει πάλι προσωπικά, και μέσα από αυτό, να απαξιώσει τον ίδιο τον αγώνα των Κούρδων αγωνιστών, ταυτίζοντας τους με τους Παπούα και τους Εσκιμώους .

Ευτυχώς η πλειοψηφία τότε της ΟΔΕΕ δεν άκουσε την αντιδραστική του παράκρουση, και με μειοψηφούσα την δική του μόνο ψήφο,  έβγαλε ψήφισμα συμπαράστασης  προσφέροντας και χρήματα στην αρμόδια επιτροπή αγώνα.

Σκέφτηκα λοιπόν…μήπως και μόνο αυτές οι 20 λέξεις είναι αρκετές για να στείλουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμισης δια του τύπου, τον συντάκτη τους;

Όμως αμέσως μετά θυμήθηκα…ότι στα κάθε λογής  νεκροταφεία “των ζωντανών” (συνδικαλιστικά, ιδεολογικά, επαγγελματικά κ.α) δεν υπάρχουν δικαστήρια. Μόνο παγωμένα μνήματα! Όταν τα ανοίξεις αναδίδουν αποφορά, και το μίσος του ιδιοκτήτη τους για τους πραγματικά ζωντανούς. Μίσος για εκείνους που συμμετέχουν στα κινήματα, στους αγώνες για τη ζωή, που έχουν λαμπερές ιδέες για την νέα κοινωνία που πρέπει να γεννηθεί. Μίσος για την ζωντάνια του Μαρξισμού – Λενινισμού αλλά και για όσους ελπίζουν στην ανατροπή και την κομμουνιστική απελευθέρωση. Μίσος για την “φευγάτη σχιζοφρενική αριστερά” όπως την αποκαλεί. Έρωτα όμως όπως όλα δείχνουν, με την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Με τον συγγραφέα του παραπάνω μνημονευόμενου κειμένου, είναι φανερό πως δεν τα πάμε καλά. Ποτέ δεν τα πηγαίναμε (!;) Δεν υπήρξαμε ποτέ φίλοι. Ανέκαθεν οι απόψεις μας ήταν αντίπαλες.  Μαύρο – άσπρο, συντήρηση – πρόοδος. Βαθιά συντηρητικός, αλλά και ιδιοτελής γυρολόγος σχεδόν όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων του κλάδου, αφού κατέληξε στην ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ της μειοδοσίας, τώρα που οι εργασιακές πόρτες φαίνεται να κλείνουν για τον ίδιο και την παρέα του…βρήκε ξανά συνδικαλιστικό απάγκιο στην νέα αλλά συνάμα παμπάλαια παράταξη του κ. Μήτση.

Αν και τόσο συντηρητικός ο κ. Καζάκης, οφείλω να ομολογήσω πως η “ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ” του, ένα ποίημα – συλλογή …μου άρεσε. Απόρησα κιόλας τότε, που  βρήκε τόση  ευαισθησία (!;) κάποιος που αδιαφορούσε για κάθε τι προοδευτικό και στην ψυχή του βασίλευε το μαύρο της εκδίκησης, του φθόνου και της κακίας!

Προς στιγμή, μου πέρασε από το νου να μην απαντήσω στην νέα του πρόκληση. Εξάλλου οι “πεθαμένοι” είναι παρελθόν. Ως τέτοιοι δεν έχουν μέλλον.

Ύστερα πάλι αποφάσισα να του κάνω το χατήρι. Να του δώσω μια απάντηση, έτσι για να αποκτήσει…ένα λόγω ύπαρξης. Να τον τιμωρήσω!

Ποια μεγαλύτερη τιμωρία άραγε υπάρχει, από το να δώσεις λόγο ύπαρξης σε έναν από χρόνια “πεθαμένο”; Να γυροφέρνει σαν νυχτερίδα πάνω από τα σκοτεινά οράματα της αντιδραστικής του ιδεοληψίας, και να κυλιέται στους κατάμαυρους δρόμους των ιδιοτελών “συνδικαλιστικών” του σκοπών, την ώρα που οι ζωντανοί τον προσπερνούν;