Η κοινωνικοοικονομική κατάσταση διεθνώς, αλλά και στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια θυμίζει μυθιστόρημα δυστοπικού μέλλοντος. Μνημόνια – διεθνείς έλεγχος, καταστρατήγηση – κατάργηση κεκτημένων και δικαιωμάτων δεκαετιών, συρρίκνωση των εισοδημάτων της πλειοψηφίας των πολιτών στο βαθμό του ορίου της φτώχειας και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ήρθε και η πανδημία να χειροτερέψει ακόμα περισσότερο την κατάσταση και να χρησιμοποιηθεί από τους κυβερνώντες έτσι ώστε να προωθήσουν κι άλλους αντιλαϊκούς νόμους (στο όνομα της πανδημίας ή και όχι), να προωθήσουν τα συμφέροντα των μεγάλων εταιριών και τραπεζών και ελλείψει ουσιαστικής αντιπολίτευσης αλλά και κοινωνικών κινημάτων να προχωρούν ακάθεκτοι. Το κεφαλαιοκρατικό οικονομικό σύστημα έχει βρει τις καλύτερες συνθήκες να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και ο κλάδος μας δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος. Ας ήμασταν κάποτε τα “χαϊδεμένα” παιδιά του κράτους. Απ’ ό,τι φαίνεται το αστικοδημοκρατικό κράτος δεν μας χρειάζεται τόσο όσο παλιότερα. Γι’ αυτό και οι επαγγελματικές συνθήκες γίνονται ολοένα και χειρότερες όσο περνάει ο καιρός. Φυσικά, επειδή και ο επαγγελματικός μας χώρος είναι μια μικρογραφία της ευρύτερης κοινωνικής κατάστασης, αυτό δεν ισχύει για όλους μας. Όπως και στην κοινωνία βλέπουμε την πλειοψηφία να φτωχοποιείται και κάποιους λίγους να πλουτίζουν σε βάρος των πολλών, έτσι και στον κλάδο μας παρατηρούμε κάτι αντίστοιχο. Την πλειοψηφία των συναδέλφων με το ζόρι να βγάζουν τα έξοδα διαβίωσης τους, και κάποιους λίγους να βγαίνουν όχι μόνο ανεπηρέαστοι από την κρίση, αλλά και κερδισμένοι.
Τι βλέπουμε να κάνει λοιπόν η πλειοψηφία των συναδέλφων για να επιβιώσει σε αυτή την κατάσταση; Είτε δυστυχώς ανοίγουν την πόρτα της παραίτησης (ή πρόωρης συνταξιοδότησης) γιατί δεν βλέπουν φως στο τούνελ, είτε, επίσης δυστυχώς για αυτούς, υπαλληλοποιούνται στα γραφεία των “συναδέλφων” που πλουτίζουν σε βάρος τους.
Οι υπόλοιποι φαίνεται να ακολουθούν σαν σκυλάκια τις εκάστοτε κλαδικές πλειοψηφικές παρατάξεις μην τυχόν αρπάξουν κανένα κοκαλάκι από αυτά που δίνουν σε αυτές τα μεγάλα γραφεία.
Τι θα έπρεπε να κάνουμε όμως;
Για αρχή να μην κάνουμε το λάθος και θεωρήσουμε αυτήν την κατάσταση παγιωμένη η οποία δεν αλλάζει με τίποτα.
Δικός μας είναι ο κλάδος, εμείς έχουμε την δύναμη να τον αλλάξουμε και να τον διαμορφώσουμε όπως θέλουμε έτσι ώστε οι συνθήκες εργασίας να είναι δίκαιες για όλους μας.
Πρώτα βήματα που μπορούν να γίνουν προς την κατεύθυνση αυτή είναι:
Α) να απαιτήσουμε την εφαρμογή του άρθρου 51 του κώδικά μας, η εφαρμογή του οποίου δίνει, προφανώς, ανακατανομή των κερδών της δουλειάς μας, από αυτούς που καρπώνονται την πλειοψηφία της επαγγελματικής μας ύλης, ενώ η εφαρμογή του μειώνει την πιθανότητα μειοδοσίας μιας και κοινωνός γίνεται και ο σύλλογος.
Β) λογική συνέχεια της εφαρμογής του άρθρου 51 είναι και η εφαρμογή του άρθρου 139 του κώδικά μας, το οποίο εξαφανίζει το πρόβλημα της συγκέντρωσης της επαγγελματικής ύλης των μεγάλων εντολέων μας σε λίγους συναδέλφους.
Γ) να δημιουργήσουμε «τράπεζα επαγγελματικής ύλης» από μέρος ύλης προερχόμενης από μεγάλες πηγές (δημόσιες και ιδιωτικές) από την οποία θα μπορούν να έχουν δουλειά όσοι την χρειάζονται.
Τα ενδεικτικά παραπάνω βήματα, ενώ από μόνα τους αλλάζουν ριζικά την επαγγελματική μας κατάσταση προς το καλύτερο, δημιουργώντας ένα κλίμα σχετικής σιγουριάς για την επόμενη ημέρα, δεν λύνουν στο 100% τα προβλήματά μας, ούτε μας φτάνουν στην ιδανική επαγγελματική κατάσταση.
Το τελικό βήμα είναι να δημιουργήσουμε το Σώμα των δικαστικών επιμελητών, όπου όλη η επαγγελματική ύλη θα μοιράζεται ισομερώς σε όλους τους συναδέλφους.
Σε αυτό το στάδιο δεν θα έχουμε πια άγχος για την επόμενη ημέρα, δεν θα έχουμε άγχος μην πέσουμε στον μπαταχτσή δικηγόρο – ιδιώτη – πελάτη – εταιρία, δεν θα έχουμε καν άγχος για τις φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις μας!
Όλα αυτά θα είναι λυμένα αν αποφασίσουμε να κάνουμε πράξη το σχέδιο αυτό. Μην περιμένουμε να μας σώσει κάποιος αυτόκλητος σωτήρας.
Εμείς, όλοι εμείς έχουμε την δύναμη να κάνουμε πράξη αυτό που θα μας πάει στην καλύτερη μέρα.
Μην πέφτουμε στην παγίδα αυτού που μας υπόσχεται ότι έχει δουλειά που μπορεί να μας δώσει. Είτε αυτός είναι ο μεν παλιός σωτήρας, είτε ο δε παλιός σωτήρας, είτε ο τρίτος καινούργιος σωτήρας.
Ας πάρουμε τη κατάσταση στα χέρια μας για ένα αύριο δίκαιο χωρίς εκμετάλλευση και με σεβασμό προς τον συνάδελφο.
Για τους παραπάνω λόγους καλούμε όλους τους συναδέλφους που βρίσκονται από την δύσκολη μεριά της κατάστασης να συστρατευθούν με τους συναδέλφους της Ριζοσπαστικής Παρέμβασης για κάνουμε επιτέλους πράξη την καλύτερη μέρα που ονειρευόμαστε.
Αθήνα 15-2-2022
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
