του Χρήστου Τόλη
επικεφαλής της ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ
Τον τελευταίο καιρό έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες ενός έργου αφιέρωμα στο θέατρο του παραλόγου.
Ένα έργο στο οποίο πρωταγωνιστούν η ΣΥΜΜΑΧΙΑ – ΠΡΟΣΥΔΕ και οι κομπάρσοι τους, ενώ οι θεατές απέχουν, από αδυναμία να αντιληφθούν την πλοκή και το νόημά του, με διαλόγους ανιστόρητους, φαύλους, με αέναες επαναλήψεις και εμμονές.
Ίντριγκες και φαιδρότητες από τους υποτιθέμενους πρωταγωνιστές, με στόχο το στερέωμα στο σανίδι – στην ανάληψη της ηγεσίας του κλάδου, επιδιώκοντας τα διάφορα αξιώματα, τα οποία φέρνουν, εκτός από δόξα, εύκολο χρήμα και πρόσκαιρες τιμές. Ξεσκονίζουν τα πολυκαιρινά και πολυφορεμένα θεατρικά κουστούμια τους και έτσι γυρίζουν στην αγορά και τα καφενεία, για να ζητήσουν εισιτήριο – ψήφο από οποιονδήποτε, αποκαλώντας, εν ολίγοις, οι μεν τους δε ψεύτες, χρωματίζοντάς τους με γκρι αποχρώσεις στα των οικονομικών του Σπιτιού τους, και οι δε τους μεν συκοφάντες και καιροσκόπους.
Ξεπατικώνουν πάνω σε διαφανή φύλλα, τους παλιότερους, γραμμένους σε ιλουστρασιόν φυλλάδια, λόγους – προτάσεις τους, λες και δεν ήταν όλα αυτά τα χρόνια στο σανίδι – ηγεσία του κλάδου για να προβάρουν και προτείνουν, βομβαρδίζοντάς μας με ανελέητες και ατελείωτες ηλεκτρο-κραυγές.
Και κάπου εδώ το έργο τελειώνει.
Εφευρίσκουν και κατασκευάζουν έναν πλασματικό Διπολισμό (ΣΥΜΜΑΧΙΑ – ΠΡΟΣΥΔΕ) με «σκιώδης» αντιπαραθέσεις, για τον φόβο των Ιουδαίων (βλέπετε η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ τους κάθεται επικίνδυνο εμπόδιο), στοχοποιώντας και παραπλανώντας τους εφησυχασμένους και απονήρευτους, οι οποίοι παρακολουθούν νωχελικά.
Διπολική Διαταραχή, θα την έλεγα καλύτερα.
Μην τους πιστεύετε. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος είναι. Η βάση και οι βλέψεις τους κοινά.
Η συνδικαλιστική τους τάση και στάση φαντάζει ως καυστική σάτιρα της καθημερινότητάς μας και καρικατούρα του χθες. Θα μπορούσε η πλοκή να χαρακτηριστεί κωμική αν το έργο δεν αφορούσε τη ζωή και το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, στην περίπτωσή μας όμως, γίνεται τραγική και επικίνδυνη. Γιατί το μέλλον το δικό μας και του κλάδου, δεν είναι ο συγγενής, ο κολλητός, ο φίλος, ο συμπαθής, ο θεληματάρης και ο θελκτικός υποψήφιος για το έργο, αλλά ο Ικανός. Αυτός που δεν επιδιώκει οφίτσια, που η ηγεσία δεν αποτελεί αυτοσκοπό και ηδονή, αλλά εγκαθίσταται σε αυτή από την ικανότητά του να είναι πνευματώδης, διορατικός, ανιδιοτελής, με έντονο το συναίσθημα της προσφοράς και χωρίς υποκριτικές ικανότητες.
Η ώρα αυτή είναι σημαντική και απαιτεί σοβαρότητα και ευθύνη από όλους μας. Όταν το έργο επαναλαμβάνεται καταλήγει σε φαρσοκωμωδία. Οι καιροί είναι δύσκολοι και οι καιροσκόποι καιροφυλακτούν. Αλλά, να το θυμάστε, θα έρθει καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα…… αρκεί να το θέλουμε και να μη φοβηθούμε.
Και ο καιρός ήρθε !!!
Ο Αντι-θιασώτης
Χρήστος Τόλης
