Τότε ήταν όλα εύκολα, κι ας τα θεωρούσα δύσκολα. Σε δευτερόλεπτα είχα ξεπετάξει την επιλογή. Μια κατακόκκινη γραμμή. Να! Για σύνορο…
Ένιωσα ότι δεν θα τα έβγαζα πέρα… Και πορεύτηκα. Μέσα στην κόκκινη γραμμή αξιοπρεπείας. Δεν έχει νόημα να σας μιλήσω για δυσκολίες…
Καμάρωνα ότι τα έβγαλα πέρα μια χαρά. Ούτε δευτερόλεπτο δεν βγήκα από τη γραμμή…
Προχθές μοίρασαν κουβέρτες στους άστεγους. Και ο Δήμος άφησε ανοιχτό ένα γήπεδο για να βρούνε κατάλυμα. Μα αρκετοί δεν ακολούθησαν τη ζεστασιά που τους υπόσχονταν. Για να μη χάσουν τη θέση τους στο δρόμο. Μπορεί να τους έπαιρνε κάποιος άλλος «το σημείο», είπαν πολλοί. Το σημείο! Μια θέση στο δρόμο. Ένα παγκάκι. Μια εσοχή του τοίχου.
Τι ζούμε; Πώς γίναμε; Πού φτάσαμε; Πού καταντήσαμε;
Κι εγώ. Ξαναδιαβάζω τις στιγμές που κατέγραψα και ντρέπομαι.
Πώς να το εξηγήσω; Τίποτα δεν είναι εύκολο στις μέρες μας.
Δεν υπάρχει κόκκινη γραμμή να τραβήξεις.
Δεν υπάρχει τόπος να οχυρωθείς. Εκκωφαντική η σιωπή. Τρυπάει τύμπανα.
Πώς να σας το δώσω να καταλάβετε πώς νιώθω;
Να! Θυμήθηκα ένα στίχο που είχα αντιγράψει σ΄ένα εφηβικό τετράδιο. Ένας στίχος του Kωστή Παλαμά: «Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά –καλοκαιριά στην κάμαρά μου. Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.»
31 Ιανουαρίου, 2012 22:14
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΣΤΕΓΟΣ
kanenas astegos n.jpg
5 Φεβρουαρίου, 2012 19:10
κανένας άστεγος.jpg