Με δεδοµένα λοιπόν τα δυο παγιωµένα πλέον χαρακτηριστικά, τα άγια και ιερά της αριστεροσύνης µας, και µη κάνοντας βήµα πιο πίσω από την κατάκτησή τους, όπως αποδείξαµε εµπράκτως και στις πρόσφατες αναζητήσεις, καλούµαστε να δώσουµε µια καινούργια εκλογική µάχη. Αλλά, όπως λέµε συχνά, οι εκλογές στο αστικό σύστηµα είναι µια απάτη, και συνεπώς τι γυρεύει η αριστερή αλεπού στο παζάρι; Θα την πιάσουν και θα τη µαδήσουν. Κι ενώ το λέµε αυτό, τη ∆ευτέρα το πρωί, όταν έρχονται τα αποτελέσµατα, πέφτουµε σε µελαγχολία γιατί πάλι δεν µας θυµήθηκαν οι ψηφοφόροι την ώρα της κάλπης. Κι έτσι δίβουλοι που είµαστε, µας παίρνει λίγο καιρό να αναπτερωθούµε και να ξαναρχίσουµε την εντρύφηση στην ήττα.
Αλλά µερικές φορές η πραγµατικότητα επιµένει στις περίεργες και ελπιδοφόρες στροφές της. Όπως τώρα. Μένει να σκεφτούµε και να τις αξιοποιήσουµε. Και κυρίως να δράσουµε. Ας υπολογίσουµε τις εκλογές όπως είναι, µια πολιτική µάχη µε ιδιαίτερη σηµασία καθώς δεν παίζει τόσο ρόλο τι έχουµε εµείς στα µυαλά µας, αλλά τι έχει η κοινωνία (η οποία δεν σκέφτεται σαν εµάς). Κι επειδή η επιδίωξή µας είναι να πείσουµε ένα τµήµα της κοινωνίας (της εργατικής τάξης, αν θέλουν οι ακραιφνείς), πρέπει να κάνουµε ορατή την ύπαρξή µας διά του τρόπου που έχει µάθει να µετράει: του εκλογικού αποτελέσµατος. Λοιπόν, είναι καιρός της πράξης. Ο καιρός να συµπράξουµε και να συστρατευτούµε. Οι περιφερειακές-δηµοτικές και οι ευρωεκλογές δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή µιας ενδιαφέρουσας περιπέτειας. Της πιο ενδιαφέρουσας από όσες έχουµε διανύσει ως τώρα. Καλές είναι οι κουβέντες, αλλά έρχονται οι ώρες που πρέπει να τις µετουσιώσουµε σε πράξη. Κι επειδή δεν µάθαµε τόσα χρόνια µόνο την κουλτούρα της ήττας και της διαπάλης στην Αριστερά όπου θητεύσαµε αλλά και την κουλτούρα της δράσης, ας τη φέρουµε αποφασιστικά, σύσσωµοι, στο προσκήνιο.