Ριζοσπαστική Παρέμβαση Δικαστικών Επιμελητών

του Γιάννη Χαλκιαδάκη

συντονιστή της ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

Περάσανε σχεδόν τρία χρόνια…από το “Βατερλώ” μας. Την προσωπική εκλογική μου “ήττα” αλλά και της Παράταξής μας και την “πανηγυρική” νίκη των αντιπάλων μας. Όλο τούτο το διάστημα βλέπαμε παντού “φωτιές”, παντού γκρεμούς. Μερικές φορές ο λοιμός πλησίασε επικίνδυνα δίπλα μας, αλλά δεν μας γονάτισε. Φωνάξαμε,  πυροβολήσαμε τον εχθρό, ψάξαμε να βρούμε την πηγή να δροσιστούμε όλοι!  Είπαμε “αν είναι νάρθει θε να ρθει…αλλιώς θα προσπεράσει“.

Κάποτε γυρίσαμε πίσω και είδαμε πως είχαμε απομείνει μόνοι !

Παρέα με  αυτήν την μοναξιά πέρασαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Τα κανόνια μας σιγά σιγά σίγησαν (!?) Κάτι λίγα λιανοτούφεκα που είχαμε καλά κρυμμένα στα σεντούκια μας για μια μελλοντική εφεδρεία, έριχναν που και που καμιά τουφεκιά, έτσι για να ξυπνάει η σιωπή.

Η σιωπή των άλλων δεν μας ένοιαζε. Εξάλλου οι κραυγές τους δεν είχαν ήχο μήτε ηχώ!!!   Ήταν σιωπηλές, σαν να τους είχαν κόψει τις φωνητικές χορδές.

Η σιωπή, για την  δικιά μας σιωπή λέω,  μήνες τώρα περιφέρονταν με ματωμένα μάτια από τις ερινύες, μαύρα πνευμόνια απ’τα σέρτικα τσιγάρα, λιώμα από τα ξίδια που κατέβαζε στα ξενυχτάδικα της θλίψης της.

Μια θλίψη… που τόχε βάλει γινάτι να μας πείσει να παραμείνουμε άνθρωποι!

Οι δικές μας κραυγές…κάποτε άσπρα άλογα  κάλπαζαν στον ήλιο, κουβαλώντας την ελπίδα στο σύμπαν. Στο ενιαίο μας μέλλον!  Μια φωτεινή γραμμή στα σκοτεινά διαστήματα. Μια κόκκινη γραμμή!

Σιγά σιγά, οι κραυγές μας βουβάθηκαν …οι δήμιοι ψαλίδισαν την γλώσσα των κραυγών μας. Κι ήταν πολλοί οι δήμιοι!!!  Ήσουν κι εσύ μαζί τους?  Για θύμισε μου?

Όμως εκτός από δαύτους, υπήρχαν και οι αυτόχειρες (!?) Έχτιζαν τις πλειοψηφίες στις παραστάσεις, στις πλατείες χειροκροτούσαν τους νικητές, κρατούσανε τον πέλεκυ και τον κουνούσαν πάνω απ τα κεφάλια τους, κεφάλια μας. “Μας ρίξανε το ανάθεμα” …είπαν κατόπιν!

Εμείς ακούγαμε αμέτοχοι τα παραγγέλματα. Τι να σου κάνουν 150 τόσα δα σπαθιά, πούχε στη μέση της ζωσμένα η παράταξη μας. Τι κι αν ετούτα ήταν σιαγμένα από ατσάλι. Τι κι αν ήταν σφυρηλατημένα στο καμίνι του δρόμου της ανατροπής.

Έτσι κι αλλιώς με τόσα λίγα σπαθιά, ούτε εκατό μέτρα μονοπάτι δεν στεριώνεις. Πως να περάσει το κάρο με τις ιδέες που κουβαλάμε από ένα τόσο μικρούλι μονοπάτι?

Μήτε ένα περιβόλι να ξεχορταριάσεις δεν μπορείς με δαύτα κι ας είναι τόσο κοφτερές οι λεπίδες τους.  Έτσι το κάρο κόλλησε στις λάσπες. Οι δήμιοι χαρήκαν! Είπανε… καθαρίσαμε από δαύτους!  Οι αυτόχειρες έτσι κι αλλιώς ήταν χαμένοι. Τι να τις κάνουν είπαν τις ιδέες…ήθελαν ψίχουλα ψωμί να ξεπεινάσουν.

Έτσι στο κάρο μας, μείναμε μόνοι. Θάψαμε τις ιδέες μας βαθιά…πολύ βαθιά, “μην τις ξεθάψουνε τ΄αγρίμια” και χαθούνε. Μήπως και κάποτε φυτρώσουν!  Μη τις λεηλατήσουν οι δήμιοι.

Έτσι γίνεται όταν ξωμένεις μοναχός στην ερημιά.

Οι λέξεις που είχαμε με περισσή στοργή μαζέψει και τις μοιράζαμε “με έρωτα” σ’ όλους εκείνους που θελαν να τις ακούσουν βουβάθηκαν κι αυτές. Γίναν καμμένα δάση σε άνυδρα καλοκαίρια που πυρπολήθηκαν. Το στόμα μας ξεράθηκε. Μονάχα κάτι γέρικα τζιτζίκια τραγουδούν ακόμη κι ας είναι περασμένα μεσάνυχτα. Κουράγιο που το έχουν!!!  Μας δείχνουν το δρόμο, το πέρασμα. Να μην καούμε απ’ τη φωτιά μήτε και να πνιγούμε απ΄τον καπνό της άγονης διαχείρισης, που κάποτε, πριν τρία χρόνια, οι δήμιοι παρέα με τους αυτόχειρες  επέλεξαν.

Η Σιωπή μας λοιπόν, για την δική μας σιωπή λέω, δειλά δειλά ξαναφόρεσε τα λαμπερά της ρούχα, να υποδεχτεί μια ακόμη “μάχη”. Ο Μάρτης, η νέα άνοιξη την προσμένει κι ετοιμάζει τα τραγούδια και τα ποιήματα που θα της πει, σάμπως καταφέρει και την σπάσει.

Όμως τι κι αν θα σπάσει η σιωπή μας …αφού οι ιδέες μας παραχώθηκαν?

Χρειάζονται πολλά περισσότερα από 150 σπαθιά να τις ξεθάψουν. Άσε που πάλι καρτερούν οι δήμιοι !!!  ετοιμάζονται οι νέοι αυτόχειρες …ή όχι ?