Ριζοσπαστική Παρέμβαση Δικαστικών Επιμελητών

του Γιάννη Χαλκιαδάκη

αντιπροέδρου της Ομοσπονδίας Δικαστικών Επιμελητών Ελλάδας

Όχι δεν με έχει κυριεύσει πανικός για τον κοροναϊό ! Παρ’ ότι έχει δείξει την προτίμηση του στην παράταξή μας! Ας είμαι και σε κρίσιμη ηλικία!

Με τρομοκρατεί όμως η συνθήκη που τον ακολουθεί. Ο υποχρεωτικός εγκλεισμός, η παραπληροφόρηση, τα ΜΜΕ, η μεταξύ μας απόσταση, η προσπάθεια της εξουσίας για την διαμόρφωση νέων ηθών και εθίμων. Η συγκέντρωση της επαγγελματικής μας ύλης σε ακόμη λιγότερους από ότι στο παρελθόν. Η μοναχικότητα, η εγωιστική αντίδραση στην κατεύθυνση της ατομικής μας σωτηρίας, η αύξηση των κρουσμάτων της κατάθλιψης και τόσα άλλα.

Όχι το κείμενο τούτο, δεν έχει στόχο να αρνηθεί την χρήση μάσκας ή την προφύλαξη και την σχολαστικότητα στον τομέα της ατομικής και όχι μόνο υγιεινής. Στοχεύει κυρίως στην ανάδειξη της αλληλεγγύης ως μέσου λύσης και άμυνας μας, στην θεσμική καταιγίδα που επιφέρει ο εν λόγω ιός στην καθημερινότητα μας.

Δυστυχώς, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα και από κανένα φορέα  εξουσίας, είτε αυτός είναι η κυβέρνηση, είτε οι επαγγελματικές μας συλλογικότητες. Μόνοι θα πορευτούμε στο μέλλον!  Όπως κάναμε πάντα άλλωστε. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο γρηγορότερα θα φτιάξουμε εκείνες τις δομές που θα επιτρέψουν την επιβίωσή μας με σχετική αξιοπρέπεια.

Θα επανέλθω στην πρόταση της ίδρυσης ΕΝΙΑΙΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ !!! Μια πρόταση που στις σημερινές συνθήκες επανέρχεται περισσότερο από ποτέ επίκαιρη!

Φανταστείτε αν σήμερα είχε υλοποιήσει ο στρατηγικός μας στόχος! Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα για όλους μας, πλην των μεγάλων εταιρειών που “μας κλέβουν την μπουκιά από το στόμα”.

Δεν χρειάζεται να λέμε πολλά. Τα λόγια είναι περιττά όταν τα καθημερινά στοιχεία δείχνουν έντονη συρρίκνωση της επαγγελματικής ύλης για τους πολλούς  και την υπερσυσσώρευσή της  σε ελάχιστους. Μια μικρή ματιά στα φύλλα ελέγχου των συναδέλφων αποδείχνουν του λόγου το αληθές.

Οι καραντίνες επιδεινώνουν το φαινόμενο! Αυτό συνδυαστικά με την υποχρεωτική μοναχικότητα, μεγιστοποιούν τα προβλήματα. Μεγάλος αριθμός συναδέλφων δυσκολεύεται να επιβιώσει. Δεν είναι τεμπέληδες, αξιοπρεπείς είναι και δεν δέχονται να δουλέψουν “μεροκάματο” σε “συναδέλφους” τους! Αξιοπρεπείς είναι και δεν θέλουν να μειοδοτήσουν! Μεταφέρουν τα γραφεία τους στο σπίτι προκειμένου να περιορίσουν έξοδα. Κυκλοφορούν με τα ΜΜΜ για τους ίδιους λόγους! Προσωπικά τους θαυμάζω! Όμως και τους κατακρίνω, που ακόμη και αυτοί, δεν βλέπουν ότι στο τέλος του τούνελ, η λύση είναι η πρότασή μας!

Προτείνουμε μια επαγγελματική όαση! Όπου όλοι μαζί και ο καθένας χώρια θα παλεύει για την βελτίωση της ζωής όλων! Αλήθεια τι νόημα έχει να ζεις για να δουλεύεις (αν δουλεύεις), και πόσο διαφορετική είναι η αξία του να δουλεύεις για να ζεις?

Όλα όμως (για να το πω πιο ποιητικά) βρίσκονται πίσω από τον ήχο του ανέμου. Ίσως χρειάζεται να σταματήσουμε να εκλαμβάνουμε τον ήχο της φωνής μας σαν τον μοναδικό ήχο κι ας είμαστε ερωτευμένοι με αυτόν. Ίσως έφτασε ο καιρός να ακούμε, αυτό που συμβαίνει πραγματικά στη ζωή.

Είναι άξιο απορίας πως μπορούμε να ξεχνάμε την ιστορία. Πως μπορεί να κόβεται ως δια μαγείας η σύνδεσή μας με το παρελθόν. Μνήμη χρυσόψαρου θα μου πείτε!

Μάλλον το δικαίωμα ως αξία, στο μυαλό των περισσοτέρων έχει γίνει μουσειακό απολιθωμένο εύρημα, άλλης εποχής (!?)

Γιατί ναι είναι δικαίωμα μας η ζωή! Όταν στην κλέβουν, σου κλέβουν και το δικαίωμα!

ο Σεφέρης έγραφε! «Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον ήλιο. / Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον άνθρωπο».

Για κάμετε μια προσομοίωση στον κλάδο μας και στο σήμερα…μετά κάντε μόνοι σας τις διαπιστώσεις, την αυτοκριτική σας και επιτέλους πάρτε θέση.

Η παραπληροφόρηση και φυσικά ο φανατισμός εμπνέει και ενώνει μικρότερες και μεγαλύτερες ομάδες που σπέρνουν καταστροφή  στο πέρασμά τους τις περισσότερες φορές. Τρέφουν τους ισχυρούς και ποτέ δεν αποτέλεσαν  τόπο συνάντησης των αδυνάτων. Γίνονται αφορμή για επιβολή δύναμης και εξάπλωση  φόβου.  Ενός φόβου παράλογου που συνήθως καταλήγει σε άρνηση του καινούργιου. Έτσι, οι πολέμιοι της πρότασής μας, χρόνια τώρα προσπαθούν να φοβίσουν τους αδύναμους συναδέλφους, για να μπορούν ανενόχλητοι να διατηρούν τα προνόμια τους.

Η ευκολία με την οποία έχει προσπεράσει ο κλάδος την πρότασή μας για ένα συλλογικό παρόν και μέλλον έχοντας μέτρο τον αυτοσεβασμό της  ζωής του καθενός μας, είναι πρωτοφανής.

Αν και πάλι επιλέξουμε να εγγράψουμε Α΄ υποθήκη υπέρ “των εμπόρων των δικογράφων και των εκτελέσεων”  και να μεγαλώσουμε περισσότερο την δύναμη τους, “ελεύθεροι” άνθρωποι είμαστε, ας το κάνουμε!

Ποιοι είναι ικανοί να  αντιληφθούν το ζόρισμα των καιρών? Ποιοι είναι διατεθειμένοι  να παλέψουν  για την δική μας προοπτική?  Δύσκολο  ερώτημα, δυσκολότερη η απάντηση.

Τι υπόκρουση θέλουμε να βάλουμε στην μουσική μας … τον ήχο του ανέμου…ή του φόβου?