από τον Γιάννη Χαλκιαδάκη
Οι πρόσφατες εξελίξεις σχετικά με την συμμορία Χρυσή Αυγή και την δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, όπως ήταν απόλυτα φυσικό, μονοπώλησαν και στην δική μας ιστοσελίδα.
Κρατώντας το πένθος και την οργή μας, τώρα που κατακάθεται ο κουρνιαχτός, πιστεύω πως πρέπει να εξεταστούν από την σκοπιά μας, μερικά ζητήματα που έχουν αποκλειστική σχέση με τον κλάδο μας και φυσικά το μέλλον του, σε σχέση με την περίοδο και την βαθιά κρίση του καπιταλισμού.
Νομίζω ότι το χρονικό σημείο στο οποίο βρισκόμαστε, για τον κλάδο μας, είναι το χειρότερο των τελευταίων 30 χρόνων. Το ίδιο ισχύει και για ολόκληρο τον Ελληνικό λαό. Τι να πουν φυσικά οι άνεργοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι που κάθε μέρα βλέπουν το μεροκάματό τους να συρρικνώνεται. Γι αυτό είμαστε ενάντια στην κατάσχεση της πρώτης κατοικίας και στον πλειστηριασμό της, για οποιαδήποτε οφειλή και σε οποιονδήποτε.
Όμως και για μας, η αναδουλειά, η οικονομική ανέχεια, η αδυναμία πληρωμής των υποχρεώσεων μας, η ανείσπρακτη εργασία σε συνδυασμό με το ανελέητο φοροκυνηγητό από την υπόδουλη κυβέρνηση στο διευθυντήριο της ΕΕ και του ΔΝΤ, την μειοδοσία (την άρνηση δηλαδή πολλών συναδέλφων να τηρήσουν την νομιμότητα του ΦΕΚ), το κλείσιμο επιχειρήσεων αλλά και πολλών μαχόμενων δικηγορικών γραφείων, σε συνάρτηση με το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, φέρνουν σε απόγνωση ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα δικαστικών επιμελητών, που πιάνονται στο δόκανο της εκμετάλλευσης.
Ολοένα και περισσότεροι συνάδελφοι, εξωθούνται σε μια ιδιόμορφη “πορνεία”, από νταβατζήδες “συναδέλφους τους” (!;) παρανομώντας , αλλά και καταστρέφοντας το μέλλον τους.
Στη σημερινή άσχημη συγκυρία, δυστυχώς δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά.
Έτσι κι αλλιώς, οι συνδικαλιστές που χρόνια τώρα η πλειοψηφία επιλέγει, έχουν απομονώσει τον κλάδο από την κοινωνία με τα στενά συντεχνιακά τους αιτήματα. Από την άλλη αρκετοί συνάδελφοι δυστυχώς, εξαντλούν με αρνητικό τρόπο την αρμοδιότητά – δημόσια εξουσία τους, σε βάρος των οικονομικά ανίσχυρων οφειλετών (δημοσίου, τραπεζικού ή ιδιωτικού τομέα) και βγάζοντας στην επιφάνεια ένα απάνθρωπο και αποκρουστικό πρόσωπο, κάνουν τους υπόλοιπους (που σαφώς είναι οι περισσότεροι να ντρέπονται).
Η κλαδική περιχαράκωση, φαίνεται καθαρά από το γεγονός των ανύπαρκτων συμμάχων. Όπου και να στρέψεις το βλέμμα παντού συναντάς « κλαδικούς εχθρούς»… στους δικηγορικούς συλλόγους, στους δανειολήπτες, στα κόμματα, στις εφορείες, στους εισαγγελείς, στα δικαστήρια, στα ΜΜΕ, στις υπηρεσίες…και πάει λέγοντας.
Φαίνεται πια, ότι δεν υπάρχουν μεγάλα περιθώρια συνδικαλιστικών κινήσεων. Ακόμη και με άλλη συνδικαλιστική ηγεσία,στην σημερινή φάση, δεν θα άλλαζαν ιδιαίτερα τα πράγματα.
Κυρίως αυτό οφείλεται, στο γεγονός της ύπνωσης του κλάδου, στην αφασία του, στην μη συμμετοχή της πλειοψηφίας των συναδέλφων στα κοινά. Στην πλήρη αδιαφορία τους, είτε αυτή προέρχεται από την προσπάθεια τους για την προσωπική τους επιβίωση, είτε προέρχεται από την απογοήτευση τους για το συνδικαλιστικό μας κίνημα, είτε έχουν βολευτεί.
Ότι και να συμβαίνει από τα τρία, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Η όποια ηγεσία του κλάδου (επαναστατική ή κότα) …χωρίς τον κλάδο, είναι σκυλί χωρίς «δόντια». Καμιά διαπραγμάτευση δεν είναι σε θέση να κάνει και με κανένα.
Στην σημερινή κρίσιμη κατάσταση,(λόγω των συνθηκών) είναι αλήθεια, πως στη νέα Εκτελεστική Γραμματεία της Ομοσπονδίας μας μέχρι τώρα, οι αποφάσεις σχετικά με την αντιμετώπιση των κλαδικών προβλημάτων, σε γενικές γραμμές έχουν παρθεί ομόφωνα.
Δεν είναι της στιγμής να δούμε την «πατρότητα» των προτάσεων. Ας είμαστε από εκείνους που χρόνια τώρα, παλεύουμε για το αυτονόητο. Ας αρκεστούμε στην ομοφωνία των αποφάσεων.
Τι να την κάνουμε όμως την ομοφωνία των 7, όταν οι 2.150, δεν βάζουν πλάτη για την υλοποίησή τους;
Με την εργασιακή μας ύλη να συρρικνώνεται, με τις αμοιβές μας να πιέζονται προς τα κάτω από τις τράπεζες, με όλο και περισσότερους συναδέλφους να συμφωνούν με τους όρους των τραπεζών κ.α. η κατάσταση έφτασε στο μη παρέκει. Έστω και αργά, η Ε.Γ. της ΟΔΕΕ επιτέλους αποφάσισε να βγει από το λήθαργο της και να κάνει κάτι. Έστω και καθυστερημένα.
Έτσι προκάλεσε μια γνωμοδότηση για την υποχρέωση να τηρούν όλοι το ΦΕΚ, αποφάσισε να κάνει επαφές με Υπουργεία Οικονομικών και Δικαιοσύνης, ένωση τραπεζών, συστημικές τράπεζες, Δ.Σ.Α.
Να δει προθέσεις, να βγάλει συμπεράσματα. Παράλληλα, αποφάσισε να προσπαθήσει να τροποποιήσει τον Κώδικά μας για να αυστηροποιηθούν οι ποινές για την μειοδοσία και να αρχίσουν έλεγχοι σε συναδέλφους, συγκροτώντας με νόμο πια, ελεγκτικό μηχανισμό, κατά τα πρότυπα της Βουλγαρίας , της Γαλλίας κ.α.
Επιπρόσθετα ο σύλλογος της Αθήνας αποφάσισε να προσπαθήσει να υλοποιήσει το άρθρο 51 του Κώδικά μας σε έκτακτη γενική συνέλευση του στις αρχές του Νοέμβρη.
Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ σε όλη αυτή την διαδικασία έχει βάλει πολύ έντονα το χεράκι της.
Μέχρι τη στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές, έχουν γίνει επαφές με την ένωση τραπεζών, τράπεζα Πειραιώς και υπουργείο οικονομικών. Σε όλες τις επαφές πήραν μέρος οι Πρεκετές, Μήτσης και εγώ.
Οι τράπεζες αποδέχτηκαν την ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ τους. Θα συνεχίσουν όμως λέει να παρανομούν, όσο υπάρχουν συνάδελφοι που θα αποδέχονται να τιμολογούν μειοδοτικά, επειδή «θέλουν να μειώσουν τα κόστη τους».
Από την συζήτηση στην πρώτη επαφή μας με τις τράπεζες, κατάλαβα ότι: α) δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την ποιότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας του δικαστικού επιμελητή, σε σχέση με την εγκυρότητα των επιδόσεων του (αρκεί που έχουν έκθεση), β) δεν θέλουν να πληρώνουν σύμφωνα με το ΦΕΚ, γ) θέλουν να διαπραγματευτούμε τις αμοιβές μας, ανάλογα με τον όγκο της εργασίας που μας δίνουν. (Ίσως να πληρώνουν ακριβότερα τις λίγες αναθέσεις των νομικών υπηρεσιών, αλλά θέλουν γενναία έκπτωση στις μαζικές αναθέσεις ή ενιαία αμοιβή), δ) η πίεση που θα ασκήσουν στην κυβέρνηση, για να απελευθερώσουν ή συρρικνώσουν της αμοιβές μας, θα είναι έντονη, ε) η όποια συμφωνία μας με την ένωση τραπεζών δεν θα δεσμεύει τις τράπεζες.
Άρα δεν θα βάζει τέλος στην μειοδοσία.
Στην Πειραιώς μας είπαν, ότι πληρώνουν μόλις 27 ευρώ την επίδοση γνωρίζοντας ότι παρανομούν και πως σχεδόν αποκλειστικό συνεργάτη έχουν συγκεκριμένο γραφείο (που κατονόμασαν). Έναν από τους …”όπουλους”.
Φυσικά είπαμε τα δικά μας, και μείναμε με ανοιχτό το στόμα στο κυνισμό της κ. Απαλαγάκη ( διευθύντριας των νομικών υπηρεσιών)… «θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε έτσι …»
Έτσι λοιπόν που είμαστε με ανοιχτό το στόμα, είδαν όλοι …πως δεν έχουμε δόντια (κλάδο έτοιμο να αγωνιστεί για την επιβίωσή του) για να δαγκώσουμε.
Μάθαμε δε από την επαφή μας αυτή, ότι ΑΜΕΣΑ με τον νέο Κ.Πολ.Δ. καταργούν οριστικά την περίληψη στις κατασχέσεις. Έπρεπε φυσικά να το περιμένουμε, όταν κυκλοφορούν 20 φυλλες και βάλε περιλήψεις συναδέλφων, οι οποίες θα έπρεπε να είναι το πολύ 4 φύλλα.
Στην επαφή μας με το υπουργείο οικονομικών διαπίστωσα ότι: α) τους είμαστε απαραίτητοι στην είσπραξη δημοσίων εσόδων, β) έχουν την λογική της απελευθέρωσης της αγοράς, γ) αδιαφορούν για το ύψος του ΦΠΑ που εισπράττουν από τον κλάδο μας, δ) διαφωνούν με την διατίμηση εν γένει των υπηρεσιών, ε) δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα να μας θίξουν τις αμοιβές, στ) στο βάθος του μυαλού τους υπάρχει η λογική του ελεύθερου καθορισμού των αμοιβών μας , ζ) η διατίμηση δημιουργεί αθέμιτο ανταγωνισμό ανάμεσα στους ηθικούς και τους ανήθικους (ένας επιπρόσθετος λόγος να καταργηθεί), η) δεν μπορούν να μας βοηθήσουν να πολεμήσουμε την μειοδοσία με τους ελέγχους του ΣΔΟΕ. θ) ίσως μπορούμε να τους πείσουμε οι αμοιβές μας να παραμείνουν διατιμημένες στην κατεύθυνση της Ε.Ε. και σε αξιοπρεπές επίπεδο λόγω της ιδιαιτερότητας του λειτουργήματός μας, αλλά χρειάζεται κόπος.
Μέσα από αυτό το γαϊτανάκι των επαφών, ένα πρέπει να μείνει ως συμπέρασμα:
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΩΣΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΝΑ ΑΝΑΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΘΕΜΑ ΑΜΟΙΒΩΝ .
Οι επαφές πρέπει να σταματήσουν εδώ. Να στηρίξουμε με νύχια και με δόντια το ΦΕΚ. Σε όλες μας τις συζητήσεις να είναι η αρχή και το τέλος. Εξάλλου δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα (έτσι κι αλλιώς η μειοδοσία καλά κρατεί). Αν διαπραγματευτούμε τώρα…μονάχα η ΉΤΤΑ υπάρχει.
Να οπλιστούμε πρώτα με τις αποφάσεις των οργάνων μας και αν έχουμε την πλειοψηφία των συναδέλφων έτοιμη να αφήσει τα μολύβια αν χρειαστεί και να πιάσει τα «γιοφύρια», που λέει ο λόγος, να ξεκινήσουμε “διαπραγματεύσεις” που πάντως θα στοχεύουν στην διατήρηση των αμοιβών μας και το ΦΕΚ. Διαφορετικά είμαστε χαμένοι 2-0 από τα αποδυτήρια.
Αρχικά η υλοποίηση του άρθρου 51 του κώδικα μας τόσο στο σύλλογο της Αθήνας, (στην έκτακτη Γ.Σ. στις 7-8-9 Νοέμβρη) όσο και στους υπόλοιπους συλλόγους, για όλη την ύλη που αναφέρεται σ’ αυτό, θα είναι μια τεράστια επιτυχία για τον κλάδο αφού θα δημιουργήσει πρόβλημα στους μειοδότες και στους εντολείς τους.
Χρειάζεται όμως μεγάλη προσπάθεια από όλους, προκειμένου να παρθεί μια τέτοια απόφαση. Στο σύλλογο της Αθήνας π.χ. χρειάζονται 527 συνάδελφοι να ψηφίσουν ΥΠΕΡ.
Κάτι τέτοιο σημαίνει πως οι παρατάξεις που συμφωνούν με αυτό, πρέπει να αντιμετωπίσουν την συνέλευση αυτή σαν να είναι ΕΚΛΟΓΕΣ (εξάλλου θα ψηφίσουμε ΥΠΕΡ ή ΚΑΤΑ με κάλπη).
Αν στις 19-10-2013 στην έκτακτη ολομέλεια της ΟΔΕΕ οι αντιπρόσωποι των συλλόγων, πάρουν απόφαση την τροποποίηση του Κώδικα Δικαστικών Επιμελητών στην κατεύθυνση που προανέφερα και τελικά εγκριθεί από το Υπουργείο και γίνει νόμος, ο κλάδος θα αποκτήσει ένα πραγματικό όπλο ενάντια στην όποια παρανομία εντός του.
Αρκούν άραγε αυτά τα μέτρα, (καταναγκαστικά, κατασταλτικά και σαφώς αντιδημοκτρατικά) για να ξεπεράσουμε το παγόβουνο και να μην γίνουμε ως κλάδος, ο επόμενος ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ;
Με σιγουριά σας απαντώ ΟΧΙ.
Αν ο κλάδος έστω και καθυστερημένα δεν αποκτήσει συμμάχους, με ανάλογες δικές του δράσεις, αν δεν αποφασίσουν οι συνάδελφοι να αγωνιστούν οργανωμένα ενάντια σε ότι τους καταστρέφει το όνειρο, μέσα από τους φορείς μας, αν δεν αντιμετωπίσουν το συνάδελφό τους με σεβασμό και αλληλεγγύη, αν δεν αποκτήσουν οι ίδιοι, αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια, αν δεν γίνουν ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας, συμμετέχοντας στους αγώνες της, αν δεν αποφασίσουν να αλλάξουν την ζωή τους, αντιστεκόμενοι στην βαρβαρότητα της εποχής μας, ανατρέποντας ότι τους ετοιμάζουν οι πλουτοκράτες και οι πραίτορες τους, αν δεν υλοποιήσουν τον ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ τους κατά Πρωτοδικείο, κόντρα στον ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ της ΑΓΟΡΑΣ τότε όλα θα τελειώσουν ΑΔΟΞΑ.
Γιατί όπως γράφει κι ο Νίκος Μπογιόπουλος στο βιβλίο του «είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε».
