Ριζοσπαστική Παρέμβαση Δικαστικών Επιμελητών

Το Προεδρικό Διάταγμα που θα καθόριζε τα του λειτουργήματός μας, ήταν σχεδόν έτοιμο!

Το προσχέδιο του, περίμενε απλώς την υπογραφή του υπουργού οικονομικών.

Η σχετική επιτροπή, που είχε συστήσει το υπουργείο Δικαιοσύνης, είχε ολοκληρώσει τις εργασίες της σε μόλις 3 συνεδριάσεις της, το είχε παραδώσει στον Υπουργό Δικαιοσύνης ο οποίος το υπέγραψε και είχε πάρει το δρόμο του για έγκριση και από τον Υπουργό Οικονομικών.

Όλα πήγαιναν πρίμα, το είχε υπογράψει ήδη ο γενικός γραμματέας του Υπουργείου οικονομικών και ελπίζαμε πως δεν θα  υπήρχε αρνητική εξέλιξη και θα έφευγε από το Οικονομικών για γνωμοδότηση στο ΣτΕ χωρίς καθυστερήσεις.

Το ζητούμενο εδώ ήταν να προλάβουμε δύο ουσιαστικά ζητήματα. Το πρώτο ήταν να μην περάσει η 2^α Ιουλίου, δήλη ημέρα παρόδου του τετραμήνου για την ισχύ του Ν. 3919/2011 (απελευθέρωση). Το δεύτερο ήταν το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών.

Όμως λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο…αφού την υπογραφή του υπουργού Οικονομικών, στο προσχέδιο του Π.Δ. με τις όποιες τροποποιήσεις είχαν ήδη γίνει, ματαίωσε ο πρόσφατος κυβερνητικός ανασχηματισμός.

Φτάσαμε λοιπόν στη βρύση …μα νερό δεν ήπιαμε.

Η κατάσταση τώρα μας ζορίζει σαν κλάδο, αφού τα χρονικά περιθώρια  στενεύουν και η έκδοση του Π.Δ. κατά την εκτίμησή μου, έχει ακόμη πολύ δρόμο.

Στην φάση που είμαστε και μέχρι να ξαναμπεί το νερό στο αυλάκι του «δικού μας» Π.Δ. (κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον θα ξαναμπεί επιβάλλεται να κυνηγήσουμε την άμεση έκδοση ενός Π.Δ. που θα μεταθέτει  την ημέρα έναρξης της ισχύος του Ν. 3919/2011 (απελευθέρωση) για τουλάχιστον μετά από δίμηνο.

Για την ιστορία… και για ενημέρωση σας, ας αναφερθούν μερικά από αυτά που έγιναν μέχρι σήμερα.

Στην προηγούμενη λοιπόν φάση, που είναι ήδη παρελθόν, δεν χρειάστηκε «να δώσουμε» πολλά.

Η Αλήθεια είναι, πως ακόμη δεν είχαν, ούτε και έχουν αποφασίσει τι να κάνουν με μας, λόγω της ιδιαιτερότητας της δουλείας μας, του λειτουργήματός μας.

Από την μια φυσικά υπήρχαν και υπάρχουν οι πιέσεις προς την κυβέρνηση από το τραπεζικό κεφάλαιο, που μας θέλει πιστούς και φτηνούς υπηρέτες του. Όμως από την άλλη, υπάρχει η οδηγία Μπολκεστάϊν αλλά και η εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος, που εξαιρεί το λειτούργημά μας από το «άνοιγμα των επαγγελμάτων».

Μια τρικυμία δηλαδή γενικώς.

Αρνητική κατά την εκτίμησή μου εξέλιξη (που θα φανεί σε βάθος χρόνου), είναι το ξαφνικό ενδιαφέρον της Τρόϊκα για τον κλάδο μας και η πρόσκλησή της προς την ΟΔΕΕ για συνάντηση και συζήτηση επί συγκεκριμένου ερωτηματολογίου.

Όπως ήταν αναμενόμενο η πλειοψηφία στην Ε.Γ. της ΟΔΕΕ (Κριάρης, Μήτσης, Γενναιόπουλος, Παντουβέρης, Αντωνίου) αποφάσισε να συναντηθεί και να συνομιλήσει μαζί της.

Για την κάθετη διαφωνία και άρνησή μου στην Ε.Γ στο να συναντηθεί ο κλάδος με τους επικυρίαρχους της Τρόϊκα θα αναφερθώ σε άλλο κείμενο μου, μιας και δεν είναι της παρούσης.

Ευτυχώς η συζήτηση τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, αφού μισή ώρα πριν το προγραμματισμένο ραντεβού της με την ΟΔΕΕ, η Τρόϊκα έφυγε από τη χώρα. Θα ξανάρθει φυσικά και τότε μάλλον θα γίνει η συνάντηση. Ελπίζω… τότε, να μείνουμε απλώς στην απάντηση του ερωτηματολογίου τους.

Θα πρέπει να γνωρίζουν όλοι οι συνάδελφοι, πως η Ε.Γ. της ΟΔΕΕ στο σύνολο της (συμπολίτευση και αντιπολίτευση: Κριάρης, Μήτσης, Γενναιόπουλος, Παντουβέρης, Αντωνίου, Φλώρος, Χαλκιαδάκης) ήταν έτοιμη από καιρό, με κατασταλαγμένες επεξεργασμένες και αποφασισμένες ομόφωνα προτάσεις και κόκκινη γραμμή, πίσω από την οποία δεν θα οπισθοχωρούσε ο κλάδος!

Δεν χρειάστηκε τα μέλη μας στην ομάδα εργασίας (Κριάρης, Μήτσης, Γενναιόπουλος, Φλώρος, Χαρατσής) να υποχωρήσουν σε ουσιώδη ζητήματα, παρά σε 2-3 θέματα που δεν θα δημιουργούσαν προβλήματα στον μέσο δικαστικό επιμελητή, ενώ παράλληλα κάποια είχαν ήδη κριθεί στο ΣτΕ  (όπως π.χ. το όριο ηλικίας στην εισαγωγή στο επάγγελμα ).

Όσον αφορά στη διαφήμιση, γενική εκτίμηση ήταν και παραμένει πως η απελευθέρωσή της με όρους, αν δεν προσβάλλεται ο θεσμικός μας ρόλος, δεν δημιουργεί πρόβλημα σε κανένα συνάδελφο. Είτε επιλέγει να διαφημιστεί, είτε όχι.

Όσο αφορά όμως στις αστικές εταιρείες, είναι αλήθεια ότι υπάρχει στους περισσότερους συναδέλφους, ένας διάχυτος φόβος (όχι άδικα).

Αυτός ο φόβος έχει να κάνει με την απληστία των μεγάλο επιμελητών που θέλουν όλη την επαγγελματική πίτα δική τους, και δεν διατίθενται να αφήσουν ούτε ψίχουλο για τους υπόλοιπους.

Ο φόβος λοιπόν τούτος έχει να κάνει με τον κίνδυνο της ακόμη μεγαλύτερης μειοδοσίας, της υπαλληλοποίησης και στην τελική της ανεργίας.

Όμως θα πρέπει να λάβουμε υπ όψη μας, ότι ο Ν. 3919/2011 (απελευθέρωση επαγγελμάτων) είχε «στο νου του» και θεωρητικά τουλάχιστον προγραμμάτιζε την πλήρη απελευθέρωση μας και την δημιουργία εταιρειών όχι αμιγώς δικαστικών επιμελητών αλλά εταιρειών κεφαλαιουχικών, (π.χ. δικαστικοί επιμελητές μαζί με μεσίτες, τραπεζίτες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς).

Επίσης ο νόμος αυτός, προγραμμάτιζε την απελευθέρωση των αμοιβών, των οργανικών θέσεων, της τοπικής αρμοδιότητας μας.

Αντιμέτωπη σε μια τέτοια αρνητική εξέλιξη για τον κλάδο, βρέθηκε τότε η Εκτελεστική Γραμματεία.

Πως έπρεπε να αντιδράσει; γνωρίζοντας από την αρχή δύο πράγματα: α) τις πιέσεις των τραπεζών κ.λ.π για κεφαλαιουχικές εταιρείες  και κατάργηση τοπικής αρμοδιότητας και β) ότι έχει να κάνει με ένα κλάδο που τον αποτελούν συνάδελφοι, χωρίς συμμετοχή στα κοινά, που δεν απεργούν όταν τα συνδικαλιστικά τους όργανα τους καλούν, (ελάχιστο είναι το ποσοστό που συμμετέχει στις κινητοποιήσεις, αν και όταν γίνουν), δεν στηρίζει με την φυσική παρουσία του την ηγεσία του ακόμη και όταν επιβάλλεται, δεν συμμετέχει καν στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων του  και γενικά τον νοιάζει μόνο η πάρτη του, το εισόδημά του!

Φυσικά δεν είναι της στιγμής να δούμε, ποιος είναι ο φταίχτης και έχει γίνει ο μέσος συνάδελφος συνδικαλιστικά αδιάφορος και κυρίαρχη ιδεολογία στον κλάδο μας ο ωχαδερφισμός.

Όμως κάτω από τέτοιες συνθήκες (και την πίεση να τελειώνουμε το αργότερο μέχρι της 2 -7-2011 καταληκτική μέρα των μέχρι σήμερα ισχυόντων και αρχή της απελευθέρωσης του επαγγέλματος) και με τόσο αδιάφορο για το μέλλον του κλάδο, η Ε.Γ  με την μέχρι σήμερα δράση της, περιόρισε όσο μπόρεσε την χασούρα.

Δέχτηκε μεν να θεσμοθετηθούν οι αστικές εταιρείες οι οποίες υπάρχουν ήδη στον κώδικά μας, (και άτυπα λειτουργούν και σήμερα) με την προϋπόθεση να αποτελούνται αποκλειστικά και μόνο από δικαστικούς επιμελητές.

Στην τελική, ούτε αυτό είναι σίγουρο ότι θα περάσει στο τελικό Π.Δ. ύστερα από το πέρασμά του από τον καινούριο υπουργό Οικονομικών.

Εμείς στην ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ δεν παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι η ΠΡΟΣΥΔΕ και οι υπόλοιποι της επιτροπής ήταν και είναι θιασώτες των εταιρειών.

Πιστεύω όμως, ότι δεν μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες.

Όλοι γνωρίζετε ότι τόσο εγώ προσωπικά, όσο και η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, είμαστε κατά  των αστικών εταιρειών (κάναμε και προσφυγή μαζί με άλλους συναδέλφους στο ΣτΕ κατά της ΟΔΕΕ όταν πήγε να τις προωθήσει).

Θέλουμε να ιδρυθούν ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΚΑΤΑ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ. Θέλουμε την ανάπτυξη του κλάδου σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Όμως δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια στις νέες συνθήκες, ούτε να στρουθοκαμηλίζουμε.

Είναι γεγονός πως οι πολιτικοκοινωνικοοικονομικές συνθήκες έχουν αλλάξει σε σχέση με πριν από μια 10ετία.

Σήμερα η κυβέρνηση της υποταγής στο κεφάλαιο, έχει καταδικάσει με την πολιτική της την χώρα στην φτώχια και τους πολίτες της συνολικά σε εξαθλίωση.

Το μαστίγιο της Κυβέρνησης, Ε.Ε, ΔΝΤ, άρχισε να χτυπά και εμάς!

Έστω και τώρα στο παρά πέντε, ας είμαστε σε επιφυλακή.

Από τη μια η μείωση της ύλης, από την άλλη το φορολογικό και οι ΑΠΥ που ανεβάζουν πλασματικά τον τζίρο μας,  χωρίς να έχουμε πληρωθεί, αλλά και ο ΦΠΑ, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα. Τα γραφεία μας κινδυνεύουν να ανατιναχτούν οικονομικά. Το σίγουρο πάντως είναι, πως τώρα δε μας φταίνε οι αστικές εταιρείες .

Η Ε.Γ. της ΟΔΕΕ πρέπει να ξεκινήσει από σήμερα νέο αγώνα δρόμου για την άμεση έκδοση του Π.Δ. που θα βγάλει τον κλάδο από την αβεβαιότητα.

Να ενημερώσει επίσημα τον κλάδο για το τι παίζει και στην συνέχεια να οργανώσει τον κλάδο σε αγωνιστική κατεύθυνση μετασχηματίζοντας τη συνδικαλιστική λογική της πλειοψηφίας της, από την συνδικαλιστική ανάθεση στην συνδικαλιστική συμμετοχή.

Για να φτάνουμε στη βρύση …και να πίνουμε νερό!