Ο Σύλλογος της Αθήνας, το Σάββατο 14-1-2012, στο Ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ έκοψε την Πρωτοχρονιάτικη πίτα του. Την ίδια μέρα σε διπλανή αίθουσα πραγματοποιήθηκε η παιδική γιορτή του όπως κάθε χρόνο.
Η διοργάνωση της εκδήλωσης ήταν πολύ καλή. Όσοι παρευρέθηκαν έμειναν ευχαριστημένοι από την ορχήστρα αλλά και το μπουφέ που είχε επιλεγεί.
Τα παιδιά των συναδέλφων απόλαυσαν τα «θεατρικά» δρώμενα και συμμετείχαν σε αυτά. Στο τέλος της γιορτής μοιράστηκαν συμβολικά δωράκια στα παιδάκια.
Ήταν μια σχετικά μαζική εκδήλωση με κέφι, από τις πιο μαζικές εκδηλώσεις των τελευταίων χρόνων. Πιθανόν η επιλογή ενός άλλου χώρου πιο ζεστού να δημιουργούσε ακόμη καλύτερη ατμόσφαιρα. Γενικά όλα ήταν καλά!
Χωρίς καμιά διάθεση 
υποβάθμισης του αποτελέσματος, υπάρχει και το αρνητικό της απαξίωσης της εκδήλωσης και κατ επέκταση του ίδιου του Συλλόγου από την συντριπτική πλειοψηφία των νέων συναδέλφων (διορισμένων την τελευταία 10ετία).
Για μας αυτό δείχνει ότι οι νέοι συνάδελφοι θεωρούν, αυτές τις εκδηλώσεις, ως πασαρέλα συνδικαλιστών, σαν γήπεδο δημοσίων σχέσεων τους. Ίσως φυσικά να έχουν δίκιο.
Όμως αυτό πρέπει σιγά σιγά να σπάσει και οι συλλογικές εκδηλώσεις, να γίνουν προσπάθεια συνεύρεσης και γνωριμίας των συναδέλφων, ανάπτυξης των μεταξύ τους συναδελφικών δεσμών και βελτίωσης της συναδελφικής συνεργασίας και αλληλεγγύης συνολικά.
Η επιτυχία των εκδηλώσεων που έγιναν, βγάζει στην επιφάνεια ένα μεγάλο ζήτημα που επιβάλλεται να συζητηθεί. Δεν είναι άλλο από το ερώτημα που χρόνια τώρα θέτει η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ : «…μέσα πάμε καλά…έξω όμως;» αφού είναι περισσότερο από αλήθεια ότι όταν πρόκειται για πράξη ή ενέργεια εντός των κλαδικών μας τοίχων, όλα γίνονται άψογα, αλλά για ζητήματα που άπτονται πραγματικής συνδικαλιστικής διεκδίκησης …το απόλυτο κενό (;!) Για να γίνουμε πιο σαφείς:
Το «ταμείο Πρόνοιας» θα φαλιρίσει μόλις του πάρουν τα αποθεματικά του τα κυβερνητικά κοράκια. Το «ταμείο Υγείας» δεν πληρώνει γιατρούς, φάρμακα, εξετάσεις. Το «ταμείο Νομικών» μειώνει τις συντάξεις και αυξάνει τις εισφορές. Οι νέοι συνάδελφοι ενώ θα πληρώνουν υπέρογκα ποσά ουσιαστικά θα είναι ανασφάλιστοι. Γενικά η κοινωνική ασφάλιση διαλύεται. Το συνδικαλιστικό μας κίνημα τι κάνει για όλα τούτα; Τα κοιτά από μακριά… μένει απαθές. Σα να μη συμβαίνει τίποτα. Λες και είναι κάτι που αφορά σε άλλους. Πολλά ακόμη έχουμε να γράψουμε για θέματα που μας αφορούν αλλά δεν γίνεται κάτι για αυτά. Θα πείτε αυτά είναι ζητήματα που αφορούν πια σε όλη την κοινωνία, τι να κάνουν οι συνδικαλιστές που έχουν την πλειοψηφία; Δεν θα τους ακούσει κανείς! Εδώ απεργίες κι απεργίες γίνονται από κλάδους βαρβάτους και δεν ιδρώνει το αυτί των κυβερνώντων.
Για μας πάντα υπάρχει τρόπος διεκδίκησης. Όσο σκύβεις … τόσο σε πατάνε. Αρχικά χρειάζεται να ενημερωθεί ο κλάδος, να αποκτήσει αγωνιστική συνείδηση, να βρίσκεται σε αγωνιστική εγρήγορση , να μην αποκόβεται από τις κοινωνικές διεκδικήσεις και φυσικά να αγωνιστεί μαζί με τους όμορους κλάδους για τα του οίκου του, με αποχές, καταλήψεις των ταμείων και τέλος με την άρνηση καταβολής και επικόλλησης των ενσήμων κ.α.
Επειδή μπορεί να πείτε ότι όλα αυτά είναι δύσκολα, ας σταθούμε σε κάτι πιο απλό, πιο επουσιώδες, ανέξοδο για την πολιτεία. Τι έγινε με τις άδειες δακτυλίου; Δυστυχώς δεν οδηγούν όλοι οι δικαστικοί επιμελητές μηχανάκια…τελικά «…μέσα πάμε καλά…έξω όμως;»
