του Γιάννη Χαλκιαδάκη
Γνωρίζω ότι έχετε βομβαρδιστεί με κείμενα τον τελευταίο καιρό. Πως είναι κουραστικό και τα περισσότερα δεν τα διαβάζετε. Θέλω να πιστεύω πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει με τα δικά μου.
Τι να σημαίνει άραγε η έλλειψη απαρτίας στην Γενική Συνέλευση του Συλλόγου της Αθήνας για 4η συνεχή χρονιά? Αν δούμε τα στατιστικά των εκλογικών Γενικών Συνελεύσεων των τελευταίων 15 ετών θα διαπιστώσουμε ότι στο παρελθόν καμία δεν ματαιώθηκε λόγο μικρής συμμετοχής αφ’ ενός, και αφ’ εταίρου σε καμία οι συμμετέχοντες δεν ήταν λιγότεροι των 400, σε κάποιες κιόλας ξεπέρασαν τους 500!
Η μεγάλη συμμετοχή συναδέλφων στις προεκλογικές διαδικασίες ήταν ελπιδοφόρο γεγονός. Ανεξάρτητα της παραταξιακής επιλογής τους, έδειχνε το ενδιαφέρον τους για το κλαδικό μέλλον. Στην κάλπη επίσης έφταναν γύρω στους 900! Αυτός ο αριθμός αναλογούσε στο 85% περίπου των εν ενεργεία συναδέλφων. Τεράστιος θα έλεγα σε σχέση με εκλογικές αναμετρήσεις άλλων κλάδων.
Τι έγινε τώρα και άλλαξαν τα δεδομένα? Γιατί χτες δεν εμφανίστηκαν ούτε οι υποψήφιοι? Γύρω στους 150 οι υποψήφιοι όλων των παρατάξεων και οι παρόντες στην συνέλευση τελικά λίγο περισσότεροι από αυτόν τον αριθμό. Μήπως, η συνδικαλιστική απραξία των τελευταίων χρόνων, οι ανούσιες αντιπαραθέσεις, οι παραταξιακές διασπάσεις, ο συνδικαλιστικός καριερισμός, οι μεταγραφές υποψηφίων, οι διαρκείς υποσχέσεις, η ομοιότητα των προτάσεων και των παρατάξεων μεταξύ τους, είναι οι σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι των συναδέλφων και αποφάσισαν μαζικά να απαξιώσουν «το παιγνίδι»? Ναι! « το παιγνίδι» γιατί περί γηπέδου πρόκειται. Ο σύλλογος της Αθήνας έχει πλέον γίνει γήπεδο. Όλα κινούνται με ποδοσφαιρικούς όρους. Φάουλ, πέναλτι, γκολ, τραυματισμοί, αποβολές και φυσικά διαπραγματεύσεις και μεταγραφικές περίοδοι. Τα σημαιάκια των ομάδων καλά κρατούν…αλλά οι οπαδοί τους δεν είναι πλέον στην κερκίδα. Σχεδόν όλοι «παίζουν μπάλα» χωρίς θεατές.
Εξαίρεση η ιστορική πια ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ που παραμένει η μόνη με διαχρονικά ίδιες προτάσεις και ιδέες, δογματικά προσηλωμένη στα συμφέροντα των πολλών, αλλά ανοιχτή στις νέες συνθήκες με ολοκαίνουργιες επεξεργασίες, προσπαθεί να πείσει για το αυτονόητο : ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ χωρίς προστάτες και χαρισματικούς αρχηγούς.
Δεν είμαι σίγουρος αν το μήνυμα της αυτό γίνεται αποδεκτό. Αν και θα έπρεπε.
Το μήνυμα λοιπόν που στέλνει η μικρή συμμετοχή στην Γενική συνέλευση είναι ένα. Το συνδικαλιστικό μας κίνημα με την μορφή που έχει είναι αποτυχημένο. Απογοητεύει και στέλνει σε αποστρατεία όλους όσοι έχουν συνείδηση και θα έπρεπε να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για ένα καλύτερο κλαδικό μέλλον.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η άρνηση πολλών αξιόλογων συναδέλφων να φτάσουν στην κάλπη.
Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ πίστευε ανέκαθεν ότι η κριτική συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες είναι το δημοκρατικό δικαίωμα που δεν επιτρέπεται σε κανέναν σκεφτόμενο να απεμπολήσει.
Θα είμαι ο τελευταίος που θα ισχυριστεί ότι δεν σας κοροϊδεύουν. Δεν γελούν σε βάρος σας και δεν πανηγυρίζουν την όποια νίκη τους, καθισμένοι στις αναπαυτικές συνδικαλιστικές τους καρέκλες, αξιοποιώντας τα όποια οφίκια κατέλαβαν με την ψήφο σας για ατομικό τους όφελος!
Όμως ποιος έχει την ευθύνη για αυτό? Εκείνοι που εξελέγησαν ή εσείς που τους εκλέξατε?
Όχι, δεν σας ζητώ να βγάλετε εμάς τους υποψήφιους της ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ έξω από την κριτική σας σκέψη. Αλλά θα ήταν εντελώς άδικο να μας βάλετε στο ίδιο τσουβάλι με τους υπόλοιπους.
Αρχικά επειδή ότι λέμε το παλεύουμε, κανένας μας δεν πουλήθηκε στα συμφέροντα, βάλαμε ουσιαστική πλάτη για τις μικρές και μεγάλες κλαδικές κατακτήσεις αδιαφορώντας για τις συνδικαλιστικές επιπτώσεις που θα είχαν σε βάρος μας οι όποιοι συμβιβασμοί μας.
Τέλος επειδή χρόνια τώρα, είμαστε ενωμένοι και ενωτικοί, χωρίς ίχνος καριερισμού και ιδιοτέλειας. Αλλά και παρά την πολύχρονη συμμετοχή μας στην διοίκηση του κλάδου (από την σκοπιά της ουσιώδους αντιπολίτευσης) θεωρούμε ότι δεν γίναμε κατεστημένο.
Όλα τα παραπάνω φυσικά τα γνωρίζουν πολύ καλά και οι φίλοι και οι εχθροί μας.
Θα ήταν ευχής έργο οι φετινές αρχαιρεσίες να μας έβρισκαν πιο δυνατούς σαν παράταξη και γιατί όχι…στο τιμόνι του κλάδου.
Όμως κάτι τέτοιο βρίσκεται αποκλειστικά στην ικανότητα των συναδέλφων να κρίνουν με ανοιχτό μυαλό, χωρίς προκαταλήψεις και επαγγελματικές δεσμεύσεις.
Ελπίζουμε αρχικά σε μια συνειδητή μαζική συμμετοχή στις αρχαιρεσίες, και συνάμα σε μια ουσιαστική ενίσχυση της ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.
Είναι αναγκαιότητα οι συνάδελφοι που δεν αισθάνονται «αιχμάλωτοι» να πάνε να ψηφίσουν.
