του Χρήστου Φενερλή
Μια στοίβα τριαντάφυλλα στη θέση του φονικού ! Τα βλέπω και νομίζω πως προσπαθούν να στήσουν όρθιο ξανά το Παύλο , πως έτσι όπως μεγαλώνει κάθε φορά που ένα χέρι ακουμπά ένα ακόμα τριαντάφυλλο ,θα σχηματίσουν το σώμα και τη μορφή του !
Πως όπου να ναι θα πάρει τη κιθάρα και θα τον ακούσω να τραγουδάει :
” Κόκκινα φώτα και βροχή στη Αχαρνών!
Κι εσύ σαν φάντασμα περνάς απ τη πλατεία !
Και μες τα χέρια σου κρατάς την αλητεία!”
Διαβάζω τις στροφές αυτές σε ένα χαρτάκι κολλημένο με ζελοτέιπ δίπλα στα τριαντάφυλλα και φαντάζομαι ότι είναι δικό του κομμάτι !
Ο Παύλος έφυγε και έφυγε βρώμικα και ύπουλα από ένα χέρι οπλισμένο με μαχαίρι, που οχι απλά το κάρφωσε σε μια στιγμή βρασμού ψυχής , άλλα από ένα χέρι που βυθίζοντας το όσο πιο βαθειά μπορούσε το στρίβει για να είναι σίγουρο το φονικό !
Από ένα στυγνό και επαγγελματία δολοφόνο σε διατεταγμένη υπηρεσία που πίστεψε ότι μ αυτό τον τρόπο θα κάνει το Παύλο να σωπάσει !
Μια φωνή που τώρα έγινε ποτάμι βαμμένο κατακόκκινο απ το αίμα του που παρασέρνει στο διάβα του τις μαύρες τους ψυχές!
Το γεμάτο από ανιστόρητη ηλιθιότητα μυαλό τους δεν έφτασε για να σκεφτούν ότι αυτή η δολοφονία είναι η δική τους ταφόπλακα και όχι του Παύλου Φύσσα !
Εκείνος είναι παντού !!
