Οι πάντες έπεσαν από τα σύννεφα. Ντράπηκαν που είναι Έλληνες. Άλλοι –σε κρίση αυτοσυνείδησης- ντράπηκαν που είναι άνθρωποι. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήραν φωτιά. Το σύμπαν όλο έγινε έξαλλο. Τα κανάλια φωνάζουν και ωρύονται. Κάτι ενθουσιώδεις τύποι μιλάνε περί εμφυλίου και κάτι μεταρρυθμιστές αναφέρονται μετά μανίας στην θεωρία των δύο άκρων. Φυσικά το ΠΑΜΕ διαδηλώνει, ενώ ο Παπαδημούλης σε μία κίνηση πρωτοφανούς φλωριάς και πολιτικής ανικανότητας, που ο σύλλογος στον οποίο είναι βουλευτής μας έχει συνηθίσει, προτείνει όλοι οι βουλευτές να κλείσουν το στόμα τους για ένα λεπτό, ούτως ώστε να πενθήσουν. Τακτική συνήθης στις καταθέσεις στεφάνων της 28ης Οκτωβρίου, και στις επετείους της 17 Νοέμβρη μεταξύ Μαρίας Δημητριάδη και Διονυσίου Σολωμού. Την ίδια στιγμή που ο Καμμένος, περιφέρει ένα ματωμένο πουκάμισο, ως λάβαρο επαναστάσεως του εαυτού του.
Στις δεκάδες δολοφονίες συνανθρώπων μας Πακιστανών και άλλων, στους εκατοντάδες εξευτελισμούς τους, στις τόσες μαχαιριές, στον τρόμο που σκορπάνε, στο κιτς που αντιπροσωπεύουν, στον καθημερινό θάνατο της ιστορίας, της γλώσσας και κάθε πτυχής της αισθητικής, ποτέ κανείς δεν δάκρυσε τόσο. Ποτέ δεν ένιωσε το μαχαίρι πιο κοντά του. Ποτέ δεν μπήκε στην θέση του δολοφονημένου Πακιστανού, απλά και μόνο επειδή έχουν διαφορά απόχρωσης και προφοράς. Το πρόβλημα όλων των βαρυπενθούντων δεν είναι η δολοφονία ενός ανθρώπου, αλλά η δολοφονία ενός Έλληνα, και δεν υπάρχει μεγαλύτερος φασισμός από αυτήν την επικρατούσα κοινωνική και πολιτική θέση.
Δεν υπάρχει ανθρώπινο ον που δεν σοκάρεται από την εν ψυχρώ δολοφονία του ανθρώπου αυτού, αλλά το σημαντικότερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι δεν σοκαρίστηκε πιο νωρίς, ή τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό, κι αυτό γιατί ένας Έλληνας που σέβεται την καταγωγή του δεν θα μπορούσε ποτέ να ταυτιστεί με έναν οικονομικό-πολιτικό μετανάστη. Ένας Έλληνας που σέβεται την καταγωγή του πάντα λυπάται, πάντα στενοχωριέται, αλλά ποτέ δεν ταυτίζεται, γι΄ αυτό και δεν σωπαίνει.
Όσο λοιπόν κι αν με πληγώνει- θυμώνει σαν άνθρωπο, η πρόσφατη δολοφονία ενός Έλληνα συνανθρώπου μου, θα μου επιτρέψετε να μην κλάψω τώρα. Αλλά θα κλάψω όταν θα δω το διψήφιο ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις επόμενες εκλογές. Γιατί σε αυτή την χώρα οι επαναστάσεις γίνονται διμηνιαίως και η σιγή κρατάει μονάχα ένα λεπτό.
