του Γιάννη Χαλκιαδάκη
Είναι πράγματι φοβερό αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες, στα ταραγμένα συνδικαλιστικά νερά του κλάδου μας.
Ενός κλάδου, του οποίου δυστυχώς η πλειοψηφία αποτελείται απ’ ότι φάνηκε, από μονάδες επιρρεπείς στην εξυπηρέτηση των ατομικών τους συμφερόντων και των ιδιοτελών τους σκοπών.
Όχι πως κάτι αντίστοιχο δεν συμβαίνει και με την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Το ίδιο ισχύει και με την κεντρική πολιτική σκηνή! Διαφορετικά δε μπορεί να υπάρξει λογική εξήγηση για το πως καταφέρνουν τα κόμματα που εξυπηρετούν με την πολιτική τους από την αρχή μέχρι το τέλος το κεφάλαιο …να νικούν πάντα!
Ενιαία είναι από το “σύστημα” η διαπαιδαγώγηση (για το ρουσφέτι και την ιδιοτέλεια) των πολιτών. Ίδια η ανάγνωση και στις Εθνικές και στις δημοτικές…δεν θα μπορούσε να αλλάξει στις κλαδικές εκλογές.
Όχι ! δεν θυμώνω επειδή στις τελευταίες κλαδικές εκλογές οι ψηφοφόροι κατάταξαν για μια ακόμη φορά την παράταξή μου στην θέση της μειοψηφίας. Ίσως να ευθύνομαι και προσωπικά γι αυτό.
Ούτε επειδή νίκησαν οι δυνάμεις της αντίδρασης, της διαπλοκής, του ρουσφετιού και των συμφερόντων.
Δέχομαι αδιαμαρτύρητα την ετυμηγορία τους. Ας προήλθε αυτή από μπαράζ προσωπικών πιέσεων, παλαιοκομματικής μικροπολιτικής τακτικής και λαϊκιστικών υποσχέσεων.
Εκείνο όμως που με στεναχωρεί, με θυμώνει και εν τέλει με πεισμώνει, είναι η συντριπτική ήττα της αξιοπρέπειας και της χειραφέτησης. Είναι η τεράστια νίκη της υποταγής και της δουλικότητας.
Δεν είχα ποτέ μου την καλύτερη άποψη για τους δήθεν “ελεύθερους πολίτες που διαμορφώνουν τις κυβερνήσεις“. Δεν είχα την άποψη ότι οι πολλοί κάνουν στον καπιταλισμό την σωστή επιλογή.! Αντίθετα”ο όχλος είναι πάντα όχλος“, τις περισσότερες φορές χωρίς ποιότητα, χωρίς επίπεδο και δυστυχώς με μνήμη χρυσόψαρου. Δεν θα μπορούσε ο κλάδος των δικαστικών επιμελητών να εξαιρεθεί από τον κανόνα.
Για να γίνει “ο όχλος” δύναμη αντίστασης ή ανατροπής, και να μην χειραγωγείται από την συντήρηση και τον λαϊκισμό, (ακόμη και στην δική μας ιδιαίτερη επαγγελματική διαστρωμάτωση) χρειάζεται να υπάρχει “ιδεολογία” που να εμπνέει (στην περίπτωσή μας θέσεις – στάση -πρόγραμμα) και υποκείμενο να καθοδηγεί (στην περίπτωση μας μαζική πρωτοπόρα μετωπική παράταξη). Υπήρχαν και τα δύο, αλλά μάλλον όχι τόσο ισχυρά όσο ήταν αναγκαίο, και όπως έδειξε το αποτέλεσμα δεν έπεισαν .
Ίσως με το κείμενό μου τσαντίσω κάποιους. Όμως τα πράγματα δεν αλλάζουν. Η αλήθεια είναι πικρή και φυσικά πάντοτε δύσπεπτη.
Τους μοναδικούς που θα μπορούσα να συχωρέσω (κι αυτούς στο βάθος του χρόνου), είναι εκείνους που είχαν άμεσο και χειροπιαστό συμφέρον για το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα. Τους υποψήφιους συμβούλους και αντιπροσώπους ας πούμε (σε περιορισμένο αριθμό), τους καπεταναίους – εταιρειάρχες, αλλά και τους εγκλωβισμένους κωπηλάτες των κλαδικών γαλέρων. Μπορεί και τους μικρομέγαλους επαγγελματίες του χώρου που έχουν 2-3 στην δούλεψή τους, ίσα ίσα για να το παίζουν αφεντικά.
Αυτοί ναι! Είχαν δικαίωμα να ψηφίσουν μια τέτοια διοίκηση όπως την σημερινή. Οι άλλοι, όλοι οι υπόλοιποι σβαρνιάριδες κακομοιραίοι συνάδελφοι, δεν έχουν καμιά δικαιολογία που πήγαν και στήριξαν την ίδια επιλογή των καπεταναίων, των προυχόντων του κλάδου.
Όμως όταν οι ψηφοφόροι, στηρίζουν στο μέλλον και αβέβαιο ρουσφέτι την υποτιθέμενη πρόσκαιρη προσωπική τους “βολή”, σε βάρος της ίδιας τους της επαγγελματικής μελλοντικής επιβίωσης, και όταν αυτό το κάνουν όχι παρασυρμένοι, αλλά συνειδητά, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Όταν ψηφίζουν πανελλαδικά στην λογική “πωλείται ψήφος” οι ίδιοι οι ψηφοφόροι, είναι σίγουρο πως αντιπροσώπους προς πώληση θα εκλέξουν.
Αυτό και έκαναν!
Έτσι διαμορφώθηκαν και οι νέες συμμαχίες στην ομοσπονδία. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ψήφισαν οι ψηφοφόροι, θα ψηφίσουν και οι περισσότεροι αντιπρόσωποι. Αλλάζοντας “στρατόπεδα” σαν τα πουκάμισά τους. Δεν μιλάω φυσικά για όσους με περισσό καμάρι επιδεικνύουν την κομματική ταυτότητα της νέας δημοκρατίας, ενώ μέχρι πρότινος έκαναν τους ανεξάρτητους. Ως συντηρητικοί εξάλλου οι ίδιοι, συντηρητικούς θα ψήφιζαν. Δεν αναφέρομαι ούτε σε εκείνους οι οποίοι εκλέχτηκαν με τα ψηφοδέλτια των παρατάξεων της πλειοψηφίας ανά τους συλλόγους. Ούτε φυσικά στους παραδοσιακούς τους συμμάχους, τους οποίους εξέλεξαν τα ίδια συμφέροντα.
Σε κάποιους άλλους αναφέρομαι. Σε εκείνους που θεωρούν εαυτό συνδικαλιστή, είχαν στηριχτεί για την εκλογή τους σε άλλες δυνάμεις σε προηγούμενες αναμετρήσεις…”έγιναν έτσι κάποιοι”…αλλά ενέδωσαν στο πρώτο τάξιμο και πίεση, σκεπτόμενοι το ατομικό συμφέρον και το γραφείο τους. Και στους άλλους, που κατεβαίνουν στον συνδικαλιστικό στίβο, δυστυχώς εκλέγονται και χρησιμοποιούν την καρεκλίτσα τους για να αποκτήσουν εργασιακή ύλη, καμιά φορά και αξιώματα. Ενώ δεν ντρέπονται να παραδεχτούν δημόσια την αγοραπωλησία τους… δια πλειστηριασμού.
Έτσι με αυτά και τα άλλα, όλοι τούτοι, στις 26 Απρίλη θα εκλέξουν τον νέο υπερπρόεδρο του κλάδου, τον κ. Μήτση. Τον αγαπημένο του κατεστημένου, τον συνεχιστή του παλιού…μην και χαθούν τα προνόμια κάποιων, σε νέα όμως καινούρια συσκευασία από σκούρα μπλε κόλλα. Σαν εκείνη που έντυναν οι μανάδες παλιά τα τετράδια μας στο δημοτικό. Ένα αποκρουστικό βαθύ μπλε …σημάδι της συντηρητικοποίησης του κλάδου.
Θεέ μου βοήθα μας!
Είναι άραγε τυχαίοι οι πανηγυρισμοί και οι παρεμβάσεις για την εκλογή του “εκλεκτού τους” των Καζάκηδων, των “…όπουλων”, των εταιρειών γραμματειακής υποστήριξης και των τραπεζών;
Τελευταία, η ΣΥΜΜΑΧΙΑ και οι ΣΥΜΜΑΧΟΙ της ανά την Ελλάδα, λοιδορούν την ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ και την κατηγορούν για “ανίερη συμμαχία”, επειδή στην ολομέλεια της 26ης Απρίλη θα κατεβάσει δικό της υποψήφιο πρόεδρο για την ΟΔΕΕ, αλλά και επειδή δεν μπήκε στην διαδικασία του παζαριού με τον κ. Μήτση και την παρέα του.
Είναι σίγουρο πως αν θέλαμε να τακιμιάσουμε με τα συμφέροντα και τις τράπεζες, και να κάνουμε πραγματικά ανίερη ΣΥΜΜΑΧΙΑ, θα είχαμε σίγουρη και ακούραστη εκλογή σε θέση στην Ε.Γ. της ΟΔΕΕ, ίσως ακόμη και την προεδρία της, φυσικά όση εργασιακή ύλη θέλαμε, και πολλές περισσότερες ψήφους.
Θα είμαστε όμως για φτύσιμο όπως τόσοι άλλοι, αφού δεν θα είχαμε καμιά διαφορά με κανένα τους. Θα προδίδαμε όσους μας στήριξαν, ενώ θα ενταφιαζόταν και η όποια αχτίδα ελπίδας για πραγματική αντιπολίτευση στον επαγγελματικό μεσαίωνα που μας ετοιμάζουν “οι εκλεκτοί της πλειοψηφίας του κλάδου”.
Τολμούν να κατηγορούν για “ανίερη συμμαχία” την ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ εκείνοι που για να παραμείνουν στις καρεκλίτσες τους, έδωσαν γη και ύδωρ στα συμφέροντα. Νεκρανάστησαν την Ν.Δ. στον κλάδο η οποία είχε αποσυσπειρωθεί πλήρως μετά το θάνατο του Λίτσιου. Ακόμη και την “δημοσιογραφική” πένα του συνδικαλιστικού βρυκόλακα Καζάκη επιστράτευσαν για να εξαγοράσουν συνειδήσεις.
Ναι! Η χαρτορίχτρα μου το είπε καθαρά. Ο κ. Μήτσης θα εκλεγεί υπερπρόεδρος του κλάδου. Όμως η ΣΥΜΜΑΧΙΑ του οσονούπω θα διασπαστεί. Η Ν.Δ. θα φτιάξει την νέα της παράταξη και θα έχει και εκπρόσωπο στην Ε.Γ. της ΟΔΕΕ (ούτε στα όνειρα της δεν το φανταζόταν). Θα του μείνουν όμως τα “Καζάκεια ποιητικά κείμενα” να τον παρηγορούν. Όσοι τον στηρίξουν και τους “βγάλει” στην Ε.Γ. (Λάρισα, Θεσσαλονίκη) γρήγορα θα καταλάβουν το λάθος της επιλογής τους και θα διαπιστώσουν πως δεν θα μπορούν να ασκούν αυτόνομη συνδικαλιστική δράση. Ο αριθμός των άνεργων δικαστικών επιμελητών θα αυξηθεί δραματικά. Ο πανελλαδικός αριθμός μας από 2.150 θα μειωθεί στο μισό στο βάθος της τριετίας λόγω των παραιτήσεων. Ενώ οι αμοιβές των επιδόσεων θα περιοριστούν το πολύ στα 20 € στο βάθος της τριετίας (αισιόδοξη οπτική). Τα λογής λογής συμφέροντα θα αλωνίζουν στις κλαδικές ρούγες, μέχρι την οριστική διάλυση των κλαδικών κεκτημένων που έχουν ακόμη απομείνει.
Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ και για την Ε.Γ. της ΟΔΕΕ θα έχει υποψήφιο, ο οποίος θα επιχειρήσει να στηρίξει αλλά και να στηριχτεί από τις δυνάμεις εκείνες που σήμερα τάσσονται ενάντια στα σχέδια της Ν.Δ, της ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ, των τραπεζών και των “…οπουλων” στον κλάδο μας, και κατά συνέπεια ενάντια στα λογής λογής συμφέροντα.
Θα επιχειρήσει να φτιάξει ένα μέτωπο αντιπολίτευσης μέσα στην ΟΔΕΕ αλλά και στον σύλλογο της Αθήνας, και όπου αλλού μπορέσει, γύρω από ένα αντικαπιταλιστικό αγωνιστικό δημοκρατικό πρόγραμμα δράσης. Απευθυνόμενη στην ΑΣΠΔΕ στην ΠΡΟΣΥΔΕ, και στους δημοκρατικούς αντιπροσώπους της περιφέρειας που δεν ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ!
