απάντηση του ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗ μέλους της Ε.Γ. της ΟΔΕΕ στο editorial της ΙΣΗΓΟΡΙΑΣ
Ειλικρινά δεν θέλω να σκιάσω την κλαδική χαρά των πρόσφατων «κατακτήσεων». Βάζω τα εισαγωγικά εδώ, επειδή πιστεύω πως οι κατακτήσεις αφορούν σε συλλογικές δράσεις. Στην περίπτωσή μας όμως, αφορούν στο πολύ περιορισμένο πλαίσιο δράσης της Εκτελεστικής Γραμματείας της Ομοσπονδίας μας.
Ούτε φυσικά θέλω να χαλάσω το γενικά καλό κλίμα που επικρατεί στα όργανα του κλάδου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν έντονες αντιπαραθέσεις εκεί που πρέπει. Εξάλλου οι απόψεις της παράταξής μας σχεδόν πάντα διαφέρουν, από εκείνες των άλλων!
Η πραγματικότητα είναι, πως στην προσπάθεια της Ε.Γ. για κλαδικά κέρδη …δεν συμμετείχε ο κλάδος σε κάποια συλλογική διεκδίκηση, αλλά μόνο η ηγεσία του. Δεν έχει φυσικά αποκλειστικά την ευθύνη γι αυτό ο συνάδελφος.
Αλλά δεν μπορώ, να αφήσω ασχολίαστο το σημείωμα του εκδότη στο τελευταίο τεύχος της ΙΣΗΓΟΡΙΑΣ, αφού μέλος της συντακτικής της επιτροπής θεωρητικά τουλάχιστον, είμαι και εγώ.
Η ΙΣΗΓΟΡΙΑ, σαν περιοδικό της ομοσπονδίας, θα έπρεπε κατά την άποψή μου, να παρουσιάζει τις απόψεις όλων των μελών της συντακτικής επιτροπής. Όμως δεν γίνεται έτσι. Ασχολίαστο κείμενο επί της ουσίας είναι μόνο το σημείωμα του εκδότη που είναι και πρόεδρος της Ομοσπονδίας.
Έτσι λοιπόν την απάντηση μου, θα την δώσω από την ιστοσελίδα της ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ η οποία δίνει βήμα (χωρίς λογοκρισία) στον κάθε ένα που ενυπόγραφα στέλνει τα σχόλιά του!
Λοιπόν … οι επικυρίαρχοι του Δ΄ ΡΑΙΧ της Γερμανίας, της Κομισιόν, της Ε.Ε και του ΔΝΤ μας την έστησαν, για να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα να τους ακουμπήσουμε, όχι μόνο τις οικονομίες μας, αλλά και τα δικαιώματά μας, την ελπίδα για μια αξιοπρεπή ζωή, το ίδιο το μέλλον των παιδιών μας.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν νομιμοποιείται κανείς, «πολλώ δε μάλλον» ένας ηγέτης … έστω και μιας ομοσπονδίας, να ισχυρίζεται ότι “η κρίση είναι εφαλτήριο για δημιουργία και υπερπήδηση δυσχερειών”.
Η σημερινή ρίζα του διχασμού μεταξύ των Ελλήνων (!;) που αναφέρεται στο κείμενο, στηρίζεται στο έδαφος της πολιτικής των κομμάτων εξουσίας ( ΠΑΣΟΚ – ΝΔ ) εδώ και σχεδόν 40 χρόνια και στην στρεβλή καπιταλιστική «ανάπτυξη» της χώρας.
Είναι αλήθεια πως το παλιό δείχνει να καταρρέει, σε όλους τους τομείς. Ίσως αυτό γεννά κάποια προσδοκία για το νέο που έρχεται. Όσο όμως αφορά στα του μικρόκοσμου μας, έχει μεγάλη σημασία αν αυτό που καταρρέει είναι καλό ή κακό. Γιατί αν είναι καλό, πρέπει να το στηρίξουμε ξανά, να το βελτιώσουμε και να το βάλουμε πάλι στη ζωή μας. Φυσικά και δεν έχουμε την ίδια ευθύνη όλοι. Βεβαίως και είναι έξω από το κάδρο και πρέπει να είναι, εκείνοι που σε ολόκληρη τη ζωή και δράση τους, αντιστέκονται στις επιλογές του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας και στις αντιδραστικές αντιλαϊκές επιλογές από όπου και να προέρχονται, είτε από πολιτικούς, είτε από “συνδικαλιστές”.
Πιστεύω πως χρειάζεται να αλλάξουμε άμεσα μυαλό και σκέψη και …ας αφήσουμε το χρόνο να τρέξει … έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να τον φτάσουμε. Ποιος ξέρει, ίσως το μαζικό λαϊκό κίνημα του βάλει τρικλοποδιά, όπως έγινε και σε άλλες στιγμές της ιστορίας.
Η κρίση δεν είναι κατ ανάγκη μητέρα αλλαγών, με την έννοια του καινούργιου. Μπορεί να γεννήσει και κάτι πολύ παλιό και μαύρο. Αν βοηθήσουν οι παράγοντες (αντικειμενικός και υποκειμενικός) ίσως πράγματι κυοφορήσει επαναστατικές αλλαγές, μπορεί και την ίδια την επανάσταση. Αλλά αυτή η επανάσταση που θα χτίσει την καινούρια κοινωνία, θα βρίσκεται πολύ μακριά από τους σημερινούς θεσμούς που ουσιαστικά, υπεραμύνεται το κείμενο της ΙΣΗΓΟΡΙΑΣ. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να γεννήσει το ΝΕΟ!
Είναι αλήθεια ότι στο μέλλον θα επιχειρήσουν να αλλάξουν το επάγγελμα μας δραματικά.
Ναι είμαι κι εγώ ένας από τους «ζηλωτές», αν εννοεί ο φίλος μου Διονύσης, την πραγματική αγωνιστική αντίσταση ενάντια στους επικυρίαρχους και την κυβέρνηση σφαγέα που καταστρέφει τη χώρα μας και το λαό της.
Η αντίσταση με όλα τα μέσα που κάποιος διαθέτει, στα νέα σχέδια των αγορών του καπιταλισμού, δεν σημαίνει αναγόρευση του παλιού σε ιδανικό, αντίθετα η αποδοχή του επερχόμενου – δήθεν πραγματικού, αποδείχνει μοιρολατρική διάθεση και πλήρη άρνηση προοπτικής.
Όσο για τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που τάχα συντελούνται στον κλαδικό μικρόκοσμό μας…μάλλον δεν είναι τόσο καινούργιες, όσο προσπαθεί να πείσει το κείμενο.
Αντίθετα η ιστορία διδάσκει, πως οι τράπεζες χρόνια τώρα παλεύουν, να περιορίσουν κεκτημένα μας για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Χρόνια τώρα η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ φωνάζει, προειδοποιεί, εναντιώνεται κι προσπαθεί να οργανώσει αντιστάσεις, για τις επερχόμενες επιδρομές των καπιταλιστών.
Οι διεθνείς τραπεζίτες, επέβαλαν στην Ε.Ε, να προωθήσει την ηλεκτρονική δικαιοσύνη (είναι γρηγορότερη, πιο φτηνή και αφαιρεί συνολικά λαϊκά δικαιώματα, ενώ μειώνει δραστικά τον αριθμό των απασχολούμενων σε αυτήν).
Οι διεθνείς τραπεζίτες, επέβαλαν στην Ε.Ε την ίδρυση εταιρειών στον τομέα των νομικών υπηρεσιών στις χώρες της, προκειμένου αρχικά να υπαλληλοποιηθεί ή να μπει στην ανεργία μεγάλο τμήμα των επαγγελματιών, να φτηνύσει η υπηρεσία και να περιοριστούν τα κόστη τους, μεγαλώνοντας ο κλαδικός ανταγωνισμός με την ελπίδα και της δικής τους συμμετοχής σε αυτές «όταν θα ωριμάσουν οι συνθήκες»!
Επειδή το κεφάλαιο και το διευθυντήριο της Ε.Ε θέλουν την δικαιοσύνη να γίνει e – shop, δεν σημαίνει ότι είναι σωστό και δημοκρατικό, ούτε ότι πρέπει να το αποδεχτούμε.
Η ηλεκτρονική επίδοση και κυρίως ο τρόπος που θα γίνεται (από δικαστικό επιμελητή μόνο) θεωρείται από το εκδότη της ΙΣΗΓΟΡΙΑΣ ως εξαιρετικό επίτευγμα. Από μια πρώτη ματιά είναι (αναμφισβήτητα είναι για τον κλάδο μια πολύ καλή προοπτική), αλλά στην δεύτερη ανάγνωση διαπιστώνεται ο αντιδημοκρατικός χαρακτήρας της e – epidosi. Όχι μόνο στη λογική της προσωπικής επαφής και της ενημέρωσης του διαδίκου, που γίνεται πράξη με την παραδοσιακή επίδοση και στο συνταγματικό δικαίωμά του να γνωρίζει, αλλά και στη ποσότητα των e- epidosi που ένας μόνο δικαστικός επιμελητής θα μπορεί να διεκπεραιώσει. (Ας μη πει κάποιος ότι η e – epidosi θα αφορά μόνο σε εταιρείες και οργανισμούς, γιατί σε μερικά χρόνια θα υποχρεώσουν (βλέπε Πορτογαλία) τους πάντες να παραλαμβάνουν με e-mail τα πάντα.
Δεν είναι οπισθοδρομικός όποιος περιμένει με επιφύλαξη ή όποιος φοβάται μήπως γίνει μπούμεραγκ εναντίον του κλάδου η e – epidosi. Η επιφύλαξή του ξεκινά από το γεγονός ότι το κέρδος του κεφαλαίου θα είναι τεράστιο, από τον περιορισμό του κόστους των επιδόσεων, αλλά και στην δικαιοσύνη γενικά, γιατί δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που θα πιστεύει ότι η χρέωση ας πούμε, μιας e – epidosi με μια πραγματική – φυσική επίδοση θα είναι ίδια. Κάθετη θα είναι η πτώση της τιμής της e- epidosi και είναι λογικό. Γενικά η e – shop δικαιοσύνη πιστεύω, θα απαξιώσει τους εμπλεκόμενους σε αυτήν κλάδους, από τους δικαστές μέχρι τους δικαστικούς επιμελητές. Εκτός και αν δεχτούμε την “φιλοπρόοδο” άποψη ότι όλα γίνονται για την βελτίωση της λειτουργίας της δικαιοσύνης και των δικαιωμάτων των διαδίκων.
Εκτός των παραπάνω σε πρώτη φάση πολλοί λίγοι συνάδελφοι θα κάνουν e – epidosi, όχι φυσικά επειδή δεν θα ελέγχουν την τεχνολογία, αλλά τις πηγές.
Πέρα από αυτό όμως, ποιος εξασφαλίζει ότι ο Κ.Πολ.Δ, με επιταγή της τρόϊκα και της Ε.Ε προς την υποτελή κυβέρνηση της χώρας, δεν θα αλλάξει σε 3-4 χρόνια, όταν όλα είναι έτοιμα για την e – epidosi και εκπαραθυρωθεί ο δικαστικός επιμελητής από την διαδικασία της (πράγμα του απεύχομαι). Όμως είναι γνωστό πια ότι ο εχθρός ενός παλιότερου νόμου είναι ένας άλλος νεώτερος νόμος!
Για ποια λοιπόν πρόοδο συζητάμε;
Το κείμενο του ο Διονύσης, ισχυρίζεται: «…τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κατακτώνται, αλλά μόνο μέσω της ατομικής μας αναβάθμισης στον τρόπο σκέψης και γνώσης και όχι στα πεζοδρόμια κάνοντας επαναστατικές ακροβασίες…».
Όχι, Διονύση, δεν περίμενα μια τόσο βαθιά συντηρητική προσέγγιση από έναν ηγέτη του κλάδου. Βρίσκεσαι σε λανθασμένη ρότα. Με τέτοιες εκτιμήσεις το καράβι πάει στα βράχια. Φυσικά και πρέπει να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και κυρίως συμπεριφοράς και να συμμετέχουμε στα κινήματα γιατί και εμείς ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας είμαστε.
Δεν είναι επαναστατική ακροβασία η συμπόρευση με το μαζικό λαϊκό κίνημα, “προκειμένου να μη μας πάρουν και τα σώβρακα”. Στο πεζοδρόμιο γεννιούνται συνειδήσεις, κερδίζονται μάχες και υπάρχουν κατακτήσεις. Αντίθετα ο Lobby συνδικαλισμός είναι που σπρώχνει τον κλάδο σε επικίνδυνες ακροβασίες, γιατί τον διαπαιδαγωγεί να βρίσκεται πάντα στο θεωρείο, σε ρόλο θεατή.
- Πρόοδος για το κλάδο μας, είναι η συλλογική μας άρνηση στην καταβολή του έκτακτου κεφαλικού φόρου και του έκτακτου χαρατσιού της εισφοράς των επαγγελματιών, που μας επιβάλλουν οι “ληστές της κυβέρνησης” για λεφτά που δεν έχουμε εισπράξει.
- Πρόοδος είναι να αποφασίσουμε συλλογικά να κόβουμε αποδείξεις παροχής μόνο όταν πληρωνόμαστε και όχι όποτε θέλουν οι “ληστές της κυβέρνησης”.
- Πρόοδος είναι να αρνηθούμε να χρεώνουμε τις υπηρεσίες μας με ΦΠΑ 23%.
- Πρόοδος είναι η άρνηση πληρωμής του φόρου των ακινήτων μέσω ΔΕΗ για να μπορέσουν οι κερδοσκόποι να ξεπεράσουν την κρίση τους.
- Πρόοδος είναι η συμμετοχή του κλάδου στις ΑΠΕΡΓΙΕΣ όταν όλοι, ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ – ΕΜΠΟΡΟΙ κ.α. βρίσκονται στο δρόμο αντιστέκονται και διεκδικούν.
Η άρνηση πληρωμής των όποιων χαρατσιών επιβάλλονται από την”Κυβέρνηση των δοσίλογων”, την Τρόϊκα,και τα μνημόνια και η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΑΡΣΙΑ με αποφάσεις των κλαδικών οργάνων (Γενικών Συνελεύσεων Συλλόγων- Συνεδρίου ΟΔΕΕ), αποτελεί αναγκαία πράξη για την επιβίωση μας, ατομικά και κλαδικά, αλλά και συνειδητή πολιτική στάση, που δεν αναγνωρίζει το χρέος στους τοκογλύφους και θέλει ΕΛΕΥΘΕΡΗ την πατρίδα και το λαό μας.
Το δίλημμα συνάδελφοι δεν είναι : «να ακολουθήσω τις απαιτήσεις των καιρών και του κεφαλαίου για να υπάρχω» όπως εννοεί και προτείνει ο Διονύσης, αλλά : «να ακολουθήσω το δρόμο της αξιοπρέπειας της επαγγελματικής ωριμότητας, της αντίστασης και του αγώνα σε σύνδεση με την κοινωνία για να υπάρχω».
Διαφορετικά είναι καλύτερα να “χαθώ”!
