Ριζοσπαστική Παρέμβαση Δικαστικών Επιμελητών

                                                                                                                     του Γιάννη Χαλκιαδάκη

Βρισκόμαστε επαγγελματικά, στα πρόθυρα  κλαδικού μαρασμού. Χωρίς να εμπεριέχεται σε αυτή την εκτίμηση ίχνος υπερβολής. Το άσχημο είναι, ότι όποιον συνάδελφο και να ρωτήσεις, έχει τα ίδια  επαγγελματικά βιώματα.

Δυστυχώς η οικονομική κρίση χτυπάει αλύπητα και τους δικαστικούς επιμελητές. Κυρίως εκείνους που δεν είχαν “καβάντζες”. Εκείνους που αποκαλούν “μαχόμενους”, δηλαδή τους καθημερινούς “δρομείς των δικογράφων” όπως συνηθίζω να λέω.

Τους δικαστικούς επιμελητές του επείγοντος, της πίεσης, της απλήρωτης εργασίας, του χρέους. Τελευταία, την κρίση εισπράττουν με τον ίδιο οδυνηρό τρόπο και όσοι συνάδελφοι εργάζονται στο Δημόσιο με την διαδικασία του ΚΕΔΕ.

Όχι ότι και οι υπόλοιποι τα πάνε πολύ καλύτερα, αλλά ίσως είναι σε μια πιο καλή  οικονομική κατάσταση από τους πρώτους.

Τον ξέρουμε και τον ένοχο  κι είναι γνωστή η αιτία. Και δεν είναι της παρούσας να τους καταδείξουμε. Εξάλλου άπειρα κείμενα έχουμε γράψει για τις αιτίες και τους ενόχους.

Φτάνουν πλέον οι διαπιστώσεις.!

Το παρόν κείμενο έχει να κάνει με μια προσπάθεια, να δοθεί λύση  στο κυρίαρχο πρόβλημα της επιβίωσης των καθημερινών “δρομέων των δικογράφων” αλλά και όσων θέλουν να αντιμετωπίσουν κατάματα το πρόβλημα.

Θα πρέπει να καταλάβουν οι πάντες, πως οι περίοδοι “των παχιών αγελάδων” πέρασαν. Μάλλον δεν θα επανέλθουν ποτέ.

Το ζητούμενο για τα επόμενα χρόνια, θα είναι η επιβίωση μας. Η μικροαστική αντίληψη που διακατέχει πολλούς από εμάς, (που θεωρούμε ότι είμαστε…ή ότι μέσα από την δουλεία μας θα γίνουμε… κάποιοι) είναι αναγκαίο να αλλάξει.

Φυσικά, θέλει το χρόνο του κάτι τέτοιο. Όμως δεν βρισκόμαστε και πολύ μακρυά. Όσο περνά ο καιρός και μπαίνουμε πιο βαθιά στην κρίση, όλο και περισσότεροι συνάδελφοι θα καταλαβαίνουν ότι είναι πιο εύκολο να μείνουν άνεργοι, παρά να γίνουν πλούσιοι.

Προσωπικά, αλλά και για την ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ το στοίχημα είναι η αξιοπρεπής επιβίωση όλων των συναδέλφων, με παράλληλη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και ζωής τους. Οι προτάσεις, η δράση μας, η συνδικαλιστική λογική μας σε αυτό στοχεύει χρόνια τώρα.  Ας λένε κάποιοι πως δεν έχουμε προτάσεις ή είμαστε ανακόλουθοι.

Η πραγμάτωση όμως αυτής της θέσης, απαιτεί εκτός των άλλων, πίστη στο συνεταιριστικό κίνημα και στην δυναμική του.

Αυτό είναι το δικό μας Plan B. Οι συνεπείς “ταξικές” συνδικαλιστικές δυνάμεις, αλλά και οι σκεπτόμενοι ανένταχτοι συνάδελφοι, επιβάλλεται να στηρίζουν αυτή την θέση – πρόταση και να βάλουν πλάτη στην υλοποίηση ενός πρωτόγνωρου, για τα δεδομένα του κλάδου, τρόπου μαζικής συνεργασίας.

Η διατήρηση του ισχύοντος ΦΕΚ, συνδυαστικά με την υλοποίηση του άρθρου 139 του Κώδικα Δικαστικών Επιμελητών και την ίδρυση ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ κατά Πρωτοδικείο, είναι ο μοναδικός δρόμος επιβίωσης, αλλά παράλληλα, ο πλέον ελπιδοφόρος τρόπος κλαδικής ανάπτυξης.

Οι ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ θα μπορούν να διαχειριστούν αρχικά την ύλη που προέρχεται από τις πηγές του άρθρου 51 του Κώδικά μας. Ενώ στην συνέχεια μπορεί και πρέπει να ενταχθεί ολόκληρη η επαγγελματική μας ύλη σε αυτούς.

Από το 2004 η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ έχει εκπονήσει και καταθέσει στον κλάδο σχετική μελέτη (στην διάθεση όποιου την χρειάζεται προκειμένου να μελετήσει την πρότασή μας).

Όλοι κάνουμε την ίδια διαπίστωση. Η εργασιακή ύλη έχει μειωθεί αισθητά, με τάση περαιτέρω μείωσης. Η απλήρωτη εργασία αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, αλλά και η μαζική τραπεζική εργασιακή ύλη βαίνει μειούμενη, ενώ διοχετεύεται σε λίγα γραφεία .

Εύλογο το ερώτημα, υπάρχει άραγε δουλειά για όλους;  Αβίαστα έρχεται η απάντηση. Με τον τρόπο που αυτή διακινείται σήμερα, ΟΧΙ!

Όσο διατηρείται ο σημερινός τρόπος κλαδικής λειτουργίας, τόσο περισσότεροι συνάδελφοι θα υπαλληλοποιούνται (στα γραφεία γαλέρες),  θα υποαπασχολούνται, θα βγαίνουν στην ανεργία και τέλος θα παραιτούνται.

Από την άλλη, η εργασιακή ύλη η οποία έχει απομείνει, είναι αρκετή για να συντηρήσει με σχετική επάρκεια (υποκειμενικό) και πάντως με αξιοπρέπεια το σύνολο των δικαστικών επιμελητών έκαστου Πρωτοδικείου. Αρκεί ο τρόπος της κλαδικής μας λειτουργίας να αλλάξει. Ο ανταγωνισμός της αγοράς, να δώσει την θέση του στην συνεργασία και την αλληλοεκτίμηση.

Μέχρι τώρα, οι υπόλοιπες παρατάξεις, δεν αμφισβητούσαν τον πυρήνα της πρότασής μας, (πως θα μπορούσαν άλλωστε). Αμφισβητούσαν όμως, στην λογική εξυπηρέτησης συμφερόντων και για δικούς της λόγους η κάθε μια (από δέσμευση μέχρι ιδεολογία)  την νομική της βάση.

Όμως πλέον, τα υποτιθέμενα νομικά εμπόδια που οι αντίπαλοι της πρότασής μας έβλεπαν, δεν υπάρχουν πια, ούτε καν σε θεωρητικό επίπεδο.

Το άρθρο 139 του Κώδικα Δικαστικών Επιμελητών είναι εντός των (πολύ) συνταγματικών πλαισίων (σύμφωνα με σχετική γνωμοδότηση καθηγητή συνταγματικού δικαίου). Παράλληλα ο κώδικάς μας,  όχι μόνο δεν απαγορεύει, αλλά ούτε καν εμποδίζει την ίδρυση των συνεργατικών οργανισμών, αφού αυτή στηρίζεται τώρα στον νόμο “περί ίδρυσης  αστικών εταιρειών δικαστικών επιμελητών” (επίσης υπάρχει σχετική γνωμοδότηση, για την μη ύπαρξη ορίου (προς τα πάνω ή προς τα κάτω) στην μαζικότητα των αστικών εταιρειών,  ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ λέω εγώ, σύμφωνα με τον Α.Κ.).

Από κανένα Νόμο λοιπόν, δεν προκύπτει η απαγόρευση ίδρυσης του προτεινόμενου φορέα  (αστική εταιρεία ίσων μεριδίων). Αντίθετα η άποψη μας ενισχύεται και από  την λογική της εξυπηρέτησης του δημόσιου συμφέροντος σύμφωνα με την γνώμη έγκριτων νομικών αλλά και δικαστικών λειτουργών.

Δεν υπάρχει πια, κανένας λόγος (πέραν του μικροαστικού του  εκφυλισμού) να αρνείται κάποιος, την υλοποίηση της πρότασής μας. Οι συνάδελφοι επιβάλλεται να σκύψουν με σοβαρότητα στην πρότασή μας. Να κατανοήσουν αυτή την φορά την αναγκαιότητα, αλλά και την δυναμική που θα έχει επαγγελματικά  για τους ίδιους, η λειτουργία των προτεινόμενων ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ.

Ενδεχόμενη άρνηση των συνδικαλιστικών παρατάξεων ή και μεμονωμένων συνδικαλιστών, είναι λογική, μόνο αν ο στόχος τους δεν είναι η εξασφάλιση της απασχόλησης και της επιβίωσης του συνόλου των δικαστικών επιμελητών, αλλά η διατήρηση των προνομίων των γνωστών και λίγων εκμεταλλευτικών σχημάτων και των τραπεζικών συμφερόντων.